Kerstwens: dat ieder kind beloftevol kan opgroeien en leven

Het is weer bijna kerst. Een feest, dat voor iedereen eigen herinneringen, betekenis, gedachten en verwachtingen heeft.

Kerst heb ik RK leren vieren. Met kerststal, die ik zo ook ga zetten, veel kaarsjes, een kerstboom en een rijke hoeveelheid muziek.

Ja, met een opa die organist dirigent was in de RK in Nederhorst én een gezin van 15 kinderen had, beleefde ik als oudste kleindochter in grote familie aantallen kerst mét muziek en feest bij opa en oma.

De kerk liet ik eerder los dan de muziek. Hoeveel jaren heb ik niet in de Schola van St. Jan in Laren met veel genoegen gezongen onder de bezielende leiding van Frans Dijkman. Dan kwamen we de tweede kerstdag in een zo donker mogelijke kerk, in het lang zwart gekleed met een brandend kaarsje de helemaal volle basiliek binnen. Sopranen, ik ook, voorop zingend: Once in Royal David's city  ... Zo rakend, dat zelfs mijn schoonouders uit die tijd meegingen naar de kerk om de muziek en sfeer te genieten.

Geregeld zong ik nog wel ergens een kerstconcert mee.
Dit jaar hebben we op mijn huidige koor La Muse s'Amuse het laatste uur voor onze kerstvakantie samen kerstliedjes gezongen. Heerlijk! Volgend jaar zingen we geloof ik een kerstconcert. Nu repeteren we voor ons concert van 22 mei 2023.

Deze kerst geniet ik na een mooi, maar vol jaar wat van de rust die kerst ook brengt. Natuurlijk zing ik en speel ik kerst op de piano. Het zingen gaat gelukkig, sinds die aanrijding 2019, weer goed en ik groei er weer in merk ik. Dat is echt zo fijn!

Én ... ik ga eerste kerstdag mijn gitaar weer stemmen. Met mijn nek durfde ik dat nog niet eerder aan. Zingen gaat nu weer goed, nu kijken hoe het mijn gitaar gaat.

Gisteren heb ik nog bij Gijs, mijn jong, mijn gedichten ingelezen in zijn studio. Wat een rijkdom om samen creatief bezig te kunnen zijn. We waren goed gefocust en hebben heerlijk samengewerkt.

Dan gaan ook de gedachten terug naar onze kerstvieringen als gezin. Ook toen hij nog klein was, bracht ik de muziek over.

Foto in het bezit van Helma Ketelaar

 

De herdertjes waren in het begin duidelijk zijn favoriet en mineur muziek moest ik echt achterwege laten. Dat was niet voor hem. 

Ook mijn jong bleek vanaf zijn geboorte een beloftevol kind en dat gun ik ieder kind.

Die herdertjes ga ik eerste kerstdag zeker weer spelen. Terwijl ik dit tik, realiseer ik me weer heel goed de ongelijkheid in Nederland en in de wereld. Laten we deze donkere dagen ook gebruiken om onze inzet voor elkaar te laten groeien.

Als ik mijn gitaar weer pak, doe ik dat met mijn kerstwens in gedachte:
ik wens de wereld toe, dat kinderen in kansrijke situaties geboren kunnen worden. Dat de kinderen hun talenten ongeremd enthousiast en geïnspireerd kunnen ontwikkelen. 

Overal op de wereld. 

We hebben nog een hele weg te gaan.
Het zou prachtig zijn als we met elkaar die wereldvrede, die daarvoor nodig is én de daarbij horende rijke natuur kunnen realiseren én blijven behouden.

🍀🐞Een waardevol kerstfeest gewenst🐞🍀

Julia Frank: ik had graag eerder van je geleerd!

Hoewel ik al enige tijd, jaren geleden, vermoedde dat ik ooit zou scheiden. Dacht ik in die dubbende periode wel na over dat scheidingsproces op zich, maar heel weinig over de periode daarna.

Nu zijn die scheidingsperiode en vooral ook die periode daarna verwarrender geweest dan een mens zich wenst. Misschien maar goed, dat ik daar niet te diep over nagedacht heb.

Éen ding vind ik achteraf wel minder goed van mezelf. Ik had me natuurlijk kunnen bedenken dat ik na mijn scheiding ... in een nieuwe relatie ... ik was toen midden 40 .. wel te maken kon krijgen met een zogenaamd "samengesteld gezin". Zelf was ik met 25 jaar moeder geworden en vond mijn scheiding plaats toen onze zoon 19 jaar was. Dat was niet overal zo.

Ik had van een kort na een scheiding startend samengesteld gezin weinig tot geen voorbeelden.

Zo gebeurde het, dat ik in een voor mij écht warrige tijd, zo'n 3/4 jaar na mijn scheiding, een hele fijne aantrekking voelde tot een mooie, aardige, slimme man. Zijn zoon was ruim 7 jaar jonger dan de mijne.

Deze jongen had snel mijn hart gestolen en ik heb hem bijvoorbeeld onder meer mogen helpen met het kaften van zijn eerste schoolboeken. Ruim 8,5 jaar mocht ik betrokken zijn bij zijn leven. Dat was mijn grotendeels een waar genoegen en soms ook een grote puzzel.

Als ik dan las van alleen maar vrolijke "bonusmoeders" waarbij alles soepel liep, zoals iedere betrokkene het wenste, dan voelde ik me flink tekort schieten!

Eerst zag ik mijn "stiefzoon" in het huis van zijn vader, later kwam hij in het huis van zijn vader en mij. Dat bleek een grote verandering. Hoe goed wij, en zeker ook ik, het bedoelden. Die stap was voor allemaal echt uitdagend.
Opeens liep het contact onderling op een nieuwe manier en golden er toch wat andere regels. Dat was wennen. Ik heb daar mijn best voor gedaan. Wij hebben ons best daarvoor gedaan. Toch had het anders gekund. Ik miste een rolpatroon en eigen ervaring, als ik er nu op terugkijk.

Inmiddels heb ik er veel over gelezen, recensies over geschreven en over nagedacht.

Ik vond het ook lastig om in mijn eigen verwarrende tijd, waarin ik zo blij was dat er weer liefde en passie was, mij in mij nieuwe situatie mij passend te gedragen. Het was een uitdaging voor me, doordat bij die zo gewenste liefde en passie ook voor mij onbekende rollen hoorden. Die rollen wilde ik graag passend bij alle betrokkenen, inclusief mezelf, goed invullen. Ook ik kan blijkbaar niet alles tegelijk. Ik was best wat zoekende. 

Nu, jaren later, werd ik verrast door een prachtig boek over onder meer het starten van een samengesteld gezin. Dit boek leerde ik door mijn diverse activiteiten onverwachts kennen. Voor mij een hele waardevolle ontdekking.

Foto Helma Ketelaar

Notabene een boek uit 1920 van een auteur die ik nog niet eerder kende: Julia Frank (1893-1926)

Van De Cirkel, in 1920 uitgegeven door A.W. Sijthoff's Uitgeversmaatschappij te Leiden, heb ik de tweede druk gelezen. Dit was niet het eerste boek van Julia Frank.
Eerder schreef ze al Het onvolmaakte, waarvan lovende recensies achterin De cirkel te lezen zijn.

Foto Helma Ketelaar

Ik heb De cirkel bijna in een ruk uitgelezen. Heerlijk geschreven. Open over relaties en seksualiteit. Én over de start van haar tweede relatie. Die relatie betekende de start van haar samengestelde gezin, waarin ze stiefmoeder werd van een jongen. Die jongen kende ze al en ze hadden inmiddels een hechte band. Toch bleek de stap om samen in het huis wonen, waar de jongen en zijn vader al woonden, een hele grote en rakende stap.
De moeite, die het kostte, om het eerst zo makkelijk lijkende evenwicht in het huis te vinden, beschrijft ze raak, empathisch, invoelbaar, herkenbaar en open. 

Het zegt mogelijk nog meer over mij dan over haar. Ik had dit open prachtige boek van een jonge schrijfster (het is voor haar 27ste geschreven) uit die tijd niet verwacht. Wel had ik het graag jaren eerder van haar gelezen.

Een samengesteld gezin, in wat voor een vorm of verband dan ook, kan voor alle partijen warm zijn. Het is tegelijk ook een ware uitdaging, die je ook echt onder ogen mag zien. Een uitdaging, die het waard is om aan te gaan. Wat mij betreft wel beter voorbereid dan mijn eerste poging.

Voor de stiefouders onder de lezers: een mooie stiefouderdag morgen!

Foto Helma Ketelaar

20 jaar terug ging ik op reis naar mijn huidige kalmte

Bijna 20 jaar geleden nam ik een definitieve beslissing, die mijn al op zijn kop staande leven, nog meer dynamiek gaf. Die beslissing zat er al even aan te komen en was helaas onontkoombaar. De kern van de relatie, waar ik toen ruim 22 jaar in leefde, herbergde een onmogelijkheid voor mij. Steeds meer ontdekte ik, dat ik mijn partner blijvend minder hetero ervaarde, als ik mezelf voelde. Dat was en is pijnlijk, maar wel de realiteit.

Daar heb ik mee geworsteld. Wist niet goed wat er echt was en daardoor werd delen en raad vragen moeilijk. Het was grotendeels mijn lastige proces. Een proces, waarvan ik wel voelde waar het naartoe ging. Ik heb alleen eerst echt alles, alles geprobeerd om niet op dat beslissende moment uit te komen.

Donderdagavond 12 september 2002 23.30 uur werd het me heel duidelijk, dat ik wel de stap moest zetten om verder mijn eigen weg te gaan.

Dat dit een spannende stap was, voelde ik heel goed. Alleen als het echt niet anders kan, ... dan moet het gewoon. 

Ik zeg weleens, dat ik geen brief geschreven heb met het verzoek om op deze aarde te leven. Nu ik hier toch ben, maak ik graag een prettig leven. Een leven, dat bij voorkeur ook waardevol is voor de samenleving waarin ik leef, de natuur en natuurlijk ook voor mijn naasten en mezelf.

Mijn echte zelf ontdekken heeft mij best wat tijd gekost. Zo'n proces is ook nooit klaar, denk ik. Wel ervaar ik mij nu op een moment in mijn leven waar ik oprecht blij en kalm van word. Nee, niet inactief, dat past me niet en dat vind ik ook zonde van de kansen die leven biedt.

Die afgelopen 20 jaar waren voor mij een boeiende reis. Met overigens een gezonde ecologische voetprint. 

Deze reis was intens en soms prachtig. Binnen het eerste jaar werd ik geconfronteerd met de diepste zorg voor mijn jong, die je als moeder maar kan voelen. Gelukkig liep dat goed af. Maar dat is een onderwerp, dat me bij het tikken de tranen in de ogen geeft. Niet erg, want het gevoel is niet langer weggestopt en dat hele traject heeft ook een mooie plaats gekregen. Dit soort belevenissen geven ook diepte aan wat er nu is en een terecht gevoel voor wat belangrijk is.

De reis was ook uitdagend op financieel gebied. Van jongs af aan wist ik, dat ik graag zelfstandig wilde leven. Een écht eigen leven, met eigen inkomsten, wel bij voorkeur in verband met een mij dierbare man.

Dat zelfstandige leven starten was een uitdaging. Begin jaren 80 kreeg ik op de UVA een studieadvies van mijn decaan, waar ik mij niet in kon vinden. Na een pittig telefoongesprek verzuchtte de decaan: "Oh, jij wil later werken, een eigen baan na je studie!" Dat gaf een passender studieadvies ... Ja, zo was dat soms nog in die tijd.

Die afgelopen 20 jaar heb ik voor die financiële zelfstandigheid soms flink moeten knokken. Ik startte die jaren met extra hypotheken, was de uitkopende partij, én een baanverlies door een reorganisatie. Om van mijn politieke avontuur maar niet te spreken.

Inmiddels woon ik 7,5 jaar in mijn handige appartement op een prettige plek in Hilversum van waaruit ik de rust en mezelf weer terugvond. Ik heb ervaren dat ik stevig sta en weer stevig ga staan, als dat nodig is. 

Me verbinden met lotgenoten, de "hetero van de homo", heeft me in contact gebracht met vele warme sterke vrouwen. Mijn woorden delen over het later uit de kast komen van je partner hebben mij veel rust gebracht. De diverse reacties op mijn woorden geven aan, dat ze bijdragen aan een langzame, betere zichtbaarheid van deze intense beleving, die in onze maatschappij én onze wereld veel voorkomt.

Vanuit die woorden heb ik mijn poëzie weer opgepakt. Mijn eerste bundel "Helaas niet voor mij" uitgegeven. Zondag draag ik weer voor op een open podium in Eindhoven en ik werk door aan een volgende bundel.

Mijn verder leven gaat en kan nu vanuit de kracht van kalmte. Zoals Kurma de schildpad in "De 7 geheimen van de schildpad" op pagina 101 "spreekt: "Wie met langzaamheid en bedachtzaamheid handelt, wordt rustig. Wie rustig wordt, wordt vrolijk en kalm. Vrolijkheid en kalmte zijn als sleutels die de poort naar het geluk openen."

Vanuit mijn gevonden balans en intrinsieke rust werk ik in diverse rollen voor studerend werkend Nederland en besteed ik verder tijd aan heterocoach, studeren en dichten. Hiernaast ervaar ik ook natuurlijke ruimte voor zang, sport en leven.

Wie weet biedt het leven mij ook in mijn echte privé nog wat moois. Stap voor stap leef ik genietend vanuit mijn huidige kalmte verder.

Foto: Helma Ketelaar

 

Én dan blijkt er zomaar een vers nieuw pad!

Nog geen twee maanden geleden schreef ik mijn blog: "Het oude, overvolle kastje kan en gaat van slot en wordt opgeruimd."

Enige tijd daarvoor had ik mijn studie al gepauzeerd, omdat ik merkte, dat ik behoefte had aan ruimte en verdiepen.

Hoewel leven vanuit "niet zeuren en doorgaan" mij ook echt wel bekend is, én mij ver bracht, heb ik nu weer eens heel goed ervaren, dat ruimte nemen en verdiepen waardevol is.

Mijn keuze om even stil te staan, mijn levensverhaal en drijfveren opnieuw te bekijken, te delen en te ordenen was goud waard.

Dat oude, overvolle kastje is niet meer.

Mijn blik is weer open en ik kies vanuit mezelf wat er is en gaat zijn.

Inderdaad: ruimte nemen en verdiepen geeft zicht op veel meer aantrekkelijke afslagen op een levensweg. Dat geldt ook voor mij.

Ik orden nu vanuit mijn nieuwe keuzes mijn verdere weg, waarin ik plaats houd voor ruimte en verdiepen. Dit geeft me zo'n mooi zicht op wat er nog meer is; dat houd ik vast. 

Vanuit deze ruimte en verdieping creëer ik mijn actieve leven voor de komende jaren.
Want ... té stil zitten ervaar ik voor mij niet als een fijn leven. Ik zeg weleens: "Ik heb geen brief geschreven om hier te zijn. Ik was hier opeens. De luxe is, dat mijn wieg op een heel mooi stukje van deze aarde stond en van dit leven, mijn leven, maak ik hier vanuit mijn drijfveren een mooi en waardevol leven. Daarbij kijk ik graag naar een groeiende, bloeiende geranium, terwijl ik ondertussen van alles en nog wat onderneem."

Er is altijd weer een mooi pad, een nieuw pad, met diepte, dat uitdaagt om te ontdekken ...

Foto: Helma Ketelaar

 

 

Het oude, overvolle kastje kan en gaat van slot en wordt opgeruimd.

Ruimte en verdiepen: vragen me om verder te verwerken en eindelijk echt en ontspannen vanuit mezelf te gaan leven.

Juist door me verder te verdiepen in seksualiteit en wat er met mijn seksualiteit was "gebeurd", tijdens en na mijn relatie van 22 jaar met een partner die me niet zo hetero (b)leek als ik me zelf voel, kwam ik op een onomkeerbaar punt in mijn leven. 

Dat punt kan er ook zijn, doordat ik ook door andere beweging in mijn leven ruimte voel om
"dat oude kastje dat steeds voller werd en ik met diverse sloten afgesloten had"
op te ruimen.

Eerst moest ik onder ogen zien, dat mijn lichaam aangaf, dat het zo wel genoeg was. Dat nóg beter eten, meer slapen en nóg meer sporten niet de oplossing boden, die mijn lichaam vroeg. Volgens mijn huisarts was het tijd om "minder streng te zijn voor mezelf".

Guess what? Ik heb geluisterd en doorgepakt. 

Dank aan mijn opleider, NCOI, dat ik de module "Seksualiteit, intimiteit en hulpverlening" ook februari 2023 kan starten. Inderdaad: studie gestopt en tijd gemaakt.

Mijn sociale omgeving aangegeven, dat ik mogelijk de komende tijd wat meer op mezelf ben. Hoe het gaat? Ik kan dat nu nog niet overzien. De tijd zal het me leren.

Werk en dichten gaan prima door, door de ruimte die ik nu voor andere dingen gemaakt heb.

Hulp, heb ik vandaag verder aangevraagd. Tijdens de waardevolle intake bij Psycholoog Nederland voelde ik me begrepen en gehoord.

Het gaat helaas om echt meer dan mijn ruime ervaring als "Hetero van de Homo". Hoewel ook daar nog wel veel ligt.

Ik ervaar het als een grote luxe, dat ik in een land woon, waar ik, met begrepen hulp, verder kan verwerken en kan bouwen aan prachtige komende levensjaren. 

 

 https://bit.ly/HCYTOnderweg

03-02-2022 Een rijke Belgische kunstervaring genoten in Singer, Laren

Het voelde verrijkend, luxe en bijna onwerkelijk om weer eens live een kunsttentoonstelling te beleven. Hoe fijn is dat! Ondanks de niet zo goed door mij ingeschatte regen, met name op de terugweg, zit ik nu al een paar uur thuis van oor tot oor te grijnzen. Wat doet dit me, ondanks alle mondkapjes, regels en codes, goed!

Hoe ik daar kwam? Er was een rondleiding georganiseerd door Humanistisch Verbond Afdeling 't Gooi, Vecht, Almere en daar las ik over in het recente regionale mededelingenblad.

 

Foto: Helma Ketelaar

Sinds januari 2019 lees ik bewust de tweewekelijkse digitale nieuwsbrief van het Humanistisch Verbond en vanaf december 2020 ben ik ook lid. Dat viel natuurlijk midden in alle corona regelingen, waardoor ik wel gelezen heb wat de landelijke organisatie en de regionale afdeling doen, maar iets meemaken was nog niet gelukt. Nou ja, ik had wel al contact met Ties Grijpstra, de regionale voorzitter. Dat laatste heeft recent geleid tot een heel prettig kennismakingsgesprek, waarin we veel bekenden blijken te delen, en tot mijn deelname sinds afgelopen maandag aan het regionale bestuur hier van het Humanistisch Verbond.

Mijn bezoek vandaag aan Museum Singer Laren had dan ook twee redenen. Ten eerste wilde ik graag ervaren hoe zo'n activiteit door de Afdeling 't Gooi, Vecht, Almere van het Humanistisch Verbond  georganiseerd wordt en welk interesse hiervoor is. Ten tweede wilde ik heel erg graag eindelijk weer eens een tentoonstelling live genieten. Én ja, natuurlijk heb ik zo'n mooie #Waanders catalogus mee naar huis genomen om goed na te genieten en me te herinneren om minimaal nog een keer terug te gaan om deze schilderijen nogmaals in me op te nemen en te beleven. 

Foto: Helma Ketelaar tentoonstelling Museum Singer, Laren

 

Rakende, diverse kunst van onze zuiderburen uit de periode ca. 1870 - 1970 die door Singer Laren in echt te genieten overzichtelijke zalen is verdeeld, waarin ruimte is voor de stromingen als realisme, impressionisme, symbolisme, luminisme, fauvisme, expressionisme en surrealisme. Veel mij aansprekend werk, natuurlijk grotendeels van mannelijke schilders. Daarom vraag ik je, als je de tentoonstelling gaat bezoeken, of wanneer je de uitgave Belgische Meesters van Waanders aanschaft, toch ook de tijd te nemen om te genieten van het werk van Anna Boch "Dunes au soleil" (Duinen in de zon). Een werk van Anna waar ik van genoot en eindeloos bij weg kan dromen.

Er was en is veel te genieten in Singer Laren. De rondleiding door Museum Singer Laren van vanochtend, die onze afdeling van het Humanistisch Verbond had georganiseerd, leverde mij extra beeld en beleving bij deze tentoonstelling. Als het coronatechnisch mogelijk blijft, zit er binnenkort nog zo'n rondleiding bij een volgende tentoonstelling in Museum Singer Laren in de planning. Ik ben daar, als het me enigszins past, graag weer bij. Eerst eens zien, wanneer ik deze tentoonstelling nog een keer kan gaan beleven.

Foto: Hema Ketelaar brochure Museum Singer, Laren

 

 

 

Deze coronatijd maakt me nog meer duidelijk hoe rijk het is,
als je,
weer,
 live van kunst en cultuur kunt te genieten.

"We can" blog uit 2013: "En u vroeg daarna nooit eens: “Hoe is het met je” "

"Vorige week las ik hier de blog van Tim de Jong over “Alledaags geweld”. (de toenmalige link werkt niet meer) Hij vertelt daar onder meer in dat hij Changemaker voor WE CAN is geworden. En hij schrijft: “We kunnen blijven toekijken maar ook proberen ons in te zetten voor een veiliger wereld”. Hij heeft daar geen weet van, maar zo’n zin komt bij mij binnen.

Ik ben ook Changemaker. Tenminste, ik heb me al een tijd geleden aangemeld en ik ontvang de mails. Zo nu en dan deel ik twitter- en facebookberichten van WE CAN. Daar blijft het tot nu toe bij. Terwijl ik weet dat dat alleen al voor mezelf niet zo kan blijven.

Natuurlijk ben ik me echt bewust van het feit dat we leven in een maatschappij waarin als mannen het moeilijk hebben, de vrouwen dat (soms) fysiek merken. Dat is in oorlogsgebieden. En dat zijn er nog steeds heel veel. Veel te veel. Het is ook hier in Nederland. En helaas overal in Nederland. Want juist ik besef, dat we onze monden er over houden, dat ik mijn mond er over houd en dat dat niet helpt.

Daarom nu, voor de eerste keer, maar eens wat naar buiten gebracht. Wel anoniem, niet vanwege angst voor mijn dader, wel in verband met de schaamte en deel onwetendheid van de mensen in korte kring daarom heen en wat dat in woorden voor mij en mijn kind kan betekenen.

Ik ben een vrouw waarvan men niet verwacht, dat ze ooit met huiselijk geweld te maken krijgt of heeft gehad. Zie er goed uit, universitair geschoold, goede banen en zelfs hier en daar een publieke functie, daarbij creatief en een goed sociaal leven. Een vrouw die zelfverzekerd en mondig overkomt en dat ook meestal is. Ook een vrouw, die ruim 20 jaar in een relatie heeft geleefd, waar binnen na anderhalf jaar wel huiselijk geweld voorkwam. Ik was toen nog jong, studeerde, nog geen moeder en wist niet wat te doen, dus ik bleef. Ik heb gemerkt en gevoeld, dat als je die eerste keer blijft, de stap om daarna toch om deze reden te vertrekken groot, voor mij te groot, is.

De eerste zomer dat ik samenwoonde met mijn toen nog vriend en latere man, heb ik de Zomeruniversiteit aan de UvA gevolgd. Heb ik volgens mij Karin Spaink, toen nog PSP, gehoord over dit onderwerp Huiselijk geweld binnen relaties en kon ik me niet voorstellen, dat ik me ooit een klap zou laten geven door mijn partner. Als dat al zou gebeuren, was ik natuurlijk direct weg. Tenminste dat dacht ik.

Het was er niet altijd, ik heb geen blauw oog gehad wel wat zichtbaar letsel. Ben ook op kwetsbare momenten letterlijk geraakt. Dat houd ik echt voor mij. Vanaf die eerste keer was het voor altijd anders thuis. Er was geen haat tegen mij. Er zat een puzzel in hemzelf. Dit had met zijn seksualiteit te maken en zijn strijd om echt te onderzoeken en eventueel daarna te erkennen, wat zijn seksualiteit is. Ik heb niet bewust geweten dat dat het was, wel dat er iets aan ten grondslag lag, dat buiten mij stond. Vanaf die eerste keer was er ALTIJD alleen al de dreiging wanneer we iets bespraken of als hij niet goed in zijn vel zat dat het weer kon gebeuren. Pas nu, nadat ik echt al ruim tien jaar uit die relatie ben, kan ik aan mezelf erkennen wat een druk dat op je legt als “slachtoffer”. Laat staan als dat geweld er altijd dagelijks is.

Van de meest kwetsbare keer bleken achteraf, ik was dat vergeten, mijn ouders, schoonouders, broer en schoonzus op de hoogte. Mijn zus was er een keer bij, dat het gebeurde. Toen ik mijn moeder ging vertellen, dat ik (eindelijk) ging scheiden, begon ze een verhaal van “stand by your man”. Ik was verbijsterd en heb gevraagd haar mijn hele verhaal eens echt aan te horen. Dit heeft haar verbijsterd: ze wist het en heeft na dat voorval  nooit meer gevraagd hoe het met haar eigen dochter was……

Als ik over huiselijk geweld en ook over oorlog en wat dat voor vrouwen kan betekenen zie, lees en hoor dan besef ik, dat we onze monden moeten open doen. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken als ik zeg hoe moeilijk dat dit is. Want zelfs in onze “rustige” samenleving, kijkt je eigen kring naasten vaak de andere kant op en kun je je met je ervaringen in huiselijk geweld zo verdomd alleen voelen.

Dankzij de blog van Tim ben ik nu toch gaan schrijven. Een stuk dat ik nu schrijf, terwijl letterlijk mijn tranen op het toetsenbord vallen. Voor mij van opluchting, want delen helpt. Ook anoniem. Ook tranen vanuit het besef van het vele leed, dat terwijl ik dit nu rustig schrijf, vrouwen op dit moment nota bene thuis beleven.

Een WE CAN Changemaker"

Deze blog stond november 2013 op Atriaontmoet.nl

"We Can" is inmiddels gestopt.

2022: mooie afslagen en nieuwe wegen

Nieuwjaar is gestart. Op deze prachtige dag startte ik met een lekker stukje hardlopen. Nu thuis met koffie, restje oliebol en het nieuwjaarsconcert op NPO1. Dat beleef ik niet ieder jaar. Tijdens het lopen dacht ik aan het plezier en genoegen van mijn vader op Nieuwsjaarsdag. Wat kon die man genieten van de Radetzky-Marsch van Johann Strauss. Zijn genieten was voor mij een genieten op zich. Dat was al weer 38 jaar terug. Hij was toen 65.

Toen ik zijn leeftijd tijdens het hardlopen besefte, voelde ik me extra gelukkig. Zo fit als ik nog altijd ben. Hoewel ik onder meer zeer tot mijn spijt en verdriet in november bij een tennisvriendin heb ervaren, hoe verrekte kwetsbaar fitheid kan zijn.

Carpe diem, geniet van het moment en haal uit het leven het beste, ook al (b)lijkt leven soms opeens anders te zijn. Dat leerde mijn oma me al de eerste 40 jaar van mijn leven. Een inzicht en kracht waar ik haar elke dag dankbaar voor ben.

Natuurlijk kijk ik ook vandaag even terug en vooruit.

Terug: 2021: ik werd weer krachtig, mijn veerkracht won het van mijn hersenschudding en kaakkneuzing en zakelijk voel ik me sterk. Creatief was het een doorbraak ("Helaas niet voor mij")  Ik heb genoten van de diverse optredens, die er ondanks alles soms konden plaatsvinden.

Vooruit: 2022: ik ga keuzes maken. Het is meer dan tijd om privé, zakelijk, fit en creatief te zien wat ik dit jaar ga doen en voor jaren daarna daarmee een nieuwe basis ga leggen. Soms komt een nieuwjaar op een heel passend moment. Dit momentum pak ik dan ook van harte aan.

Hoe? Het zal niet standaard zijn, zoals ik in "Onderweg" al eens schreef en uitsprak. Ik ga dromen, voelen, kijken, luisteren, beleven, durven, gaan en als het past of uitkomt springen. Mocht ik natte voeten halen ... , dat verwacht ik niet. Én mocht dat (deels) toch gebeuren ... volgens mij heb ik allang laten zien, dat ik dan zorg, dat ik weer op een mooie, mij passende, nieuwe, droge kant terechtkom.

Kortom: onderweg naar mooie afslagen en nieuwe wegen in 2022 ...

Foto Helma Ketelaar