Hoewel ik al enige tijd, jaren geleden, vermoedde dat ik ooit zou scheiden. Dacht ik in die dubbende periode wel na over dat scheidingsproces op zich, maar heel weinig over de periode daarna.
Nu zijn die scheidingsperiode en vooral ook die periode daarna verwarrender geweest dan een mens zich wenst. Misschien maar goed, dat ik daar niet te diep over nagedacht heb.
Éen ding vind ik achteraf wel minder goed van mezelf. Ik had me natuurlijk kunnen bedenken dat ik na mijn scheiding ... in een nieuwe relatie ... ik was toen midden 40 .. wel te maken kon krijgen met een zogenaamd "samengesteld gezin". Zelf was ik met 25 jaar moeder geworden en vond mijn scheiding plaats toen onze zoon 19 jaar was. Dat was niet overal zo.
Ik had van een kort na een scheiding startend samengesteld gezin weinig tot geen voorbeelden.
Zo gebeurde het, dat ik in een voor mij écht warrige tijd, zo'n 3/4 jaar na mijn scheiding, een hele fijne aantrekking voelde tot een mooie, aardige, slimme man. Zijn zoon was ruim 7 jaar jonger dan de mijne.
Deze jongen had snel mijn hart gestolen en ik heb hem bijvoorbeeld onder meer mogen helpen met het kaften van zijn eerste schoolboeken. Ruim 8,5 jaar mocht ik betrokken zijn bij zijn leven. Dat was mijn grotendeels een waar genoegen en soms ook een grote puzzel.
Als ik dan las van alleen maar vrolijke "bonusmoeders" waarbij alles
soepel liep, zoals iedere betrokkene het wenste, dan voelde ik me flink tekort schieten!
Eerst zag ik mijn "stiefzoon" in het huis van zijn vader, later kwam hij in het huis van zijn vader en mij. Dat bleek een grote verandering. Hoe goed wij, en zeker ook ik, het bedoelden. Die stap was voor allemaal echt uitdagend.
Opeens liep het contact onderling op een nieuwe manier en golden er toch wat andere regels. Dat was wennen. Ik heb daar mijn best voor gedaan. Wij hebben ons best daarvoor gedaan. Toch had het anders gekund. Ik miste een rolpatroon en eigen ervaring, als ik er nu op terugkijk.
Inmiddels heb ik er veel over gelezen, recensies over geschreven en over nagedacht.
Ik vond het ook lastig om in mijn eigen verwarrende tijd, waarin ik zo blij was dat er weer liefde en passie was, mij in mij nieuwe situatie mij passend te gedragen. Het was een uitdaging voor me, doordat bij die zo gewenste liefde en passie ook voor mij onbekende rollen hoorden. Die rollen wilde ik graag passend bij alle betrokkenen, inclusief mezelf, goed invullen. Ook ik kan blijkbaar niet alles tegelijk. Ik was best wat zoekende.
Nu, jaren later, werd ik verrast door een prachtig boek over onder meer het starten van een samengesteld gezin. Dit boek leerde ik door mijn diverse activiteiten onverwachts kennen. Voor mij een hele waardevolle ontdekking.
 |
| Foto Helma Ketelaar |
Notabene een boek uit 1920 van een auteur die ik nog niet eerder kende: Julia Frank (1893-1926)
Van De Cirkel, in 1920 uitgegeven door A.W. Sijthoff's Uitgeversmaatschappij te Leiden, heb ik de tweede druk gelezen. Dit was niet het eerste boek van Julia Frank.
Eerder schreef ze al Het onvolmaakte, waarvan lovende recensies achterin De cirkel te lezen zijn.
 | |
| Foto Helma Ketelaar |
Ik heb De cirkel bijna in een ruk uitgelezen. Heerlijk geschreven. Open over relaties en seksualiteit. Én over de start van haar tweede relatie. Die relatie betekende de start van haar samengestelde gezin, waarin ze stiefmoeder werd van een jongen. Die jongen kende ze al en ze hadden inmiddels een hechte band. Toch bleek de stap om samen in het huis wonen, waar de jongen en zijn vader al woonden, een hele grote en rakende stap.
De moeite, die het kostte, om het eerst zo makkelijk lijkende evenwicht in het huis te vinden, beschrijft ze raak, empathisch, invoelbaar, herkenbaar en open.
Het zegt mogelijk nog meer over mij dan over haar. Ik had dit open prachtige boek van een jonge schrijfster (het is voor haar 27ste geschreven) uit die tijd niet verwacht. Wel had ik het graag jaren eerder van haar gelezen.
Een samengesteld gezin, in wat voor een vorm of verband dan ook, kan voor alle partijen warm zijn. Het is tegelijk ook een ware uitdaging, die je ook echt onder ogen mag zien. Een uitdaging, die het waard is om aan te gaan. Wat mij betreft wel beter voorbereid dan mijn eerste poging.
Voor de stiefouders onder de lezers: een mooie stiefouderdag morgen!
 |
| Foto Helma Ketelaar |
