De rijkdom van 35 jaar ervaring

Vijfendertig jaar geleden was het ook een warme zomer. De temperatuurhoogte ben ik vergeten, de warmte niet. Ik beleefde die zomer de rijkdom van een gezonde en gewenste zwangerschap. Waarin ik toen met mijn man samen bewust en genietend toeleefde naar de komst van ons kind.

Een bewuste keuze om dit tijdens mijn studie te laten gebeuren, als de natuur wilde meewerken.
Door onze activiteiten konden we het in die periode zo inrichten, dat we er beiden als ouders voor ons kind konden zijn. Kinderopvang was er namelijk in die tijd alleen voor "gehandicapte bijstandmoeders" had ik ontdekt. Oftewel schaars en wij voldeden niet aan de eisen. Dat wilden we eigenlijk ook niet. We hebben in die tijd bewust gekeken naar een oplossing om samen ouder te kunnen zijn. Vonden we ook wel prettig. Dan kan de een, de ander zijn makke in de opvoeding weer mooi neutraliseren of aanvullen.

Door hoe het leven was gelopen, was mijn keuze om vooral nooit moeder te worden opeens onomkeerbaar veranderd in een intense behoefte aan het moederschap en vooral aan het bijdragen aan de maatschappij door op deze manier verantwoordelijkheid te nemen voor de nieuwe generatie. Volledig in het besef, dat het altijd vraag blijft, of het "je gegeven is".

Best bijzonder om in 1983 tijdens mijn studie Economische- en sociale geschiedenis aan de UvA daar tijdens colleges en tentamens zwanger rond te lopen. Ik had de rijkdom van een mij, nog altijd, dierbare schoonmoeder, die heel handig kleding kon maken. Vanuit plezier en aanvoelend wat bij mij paste, heeft ze me toen een mooie studenten zwangere outfit gemaakt. 

Naast mijn ouders en schoonouders, de meeste vriendinnen waren er nog lang niet aan toe, had ik toen nog een andere meer dan ervaren raadgever. Mijn geweldige oma. Zij baarde 15 kinderen binnen 19 jaar en barstte van de bruikbare tips en inzichten. Wat een rijkdom dat ik haar tot mijn 40ste in mijn leven mocht hebben.

 

Degelijk voorbereid leefde ik naar de bevalling toe. Dat ging wel anders dan nu. Vanuit tijdschriften, boeken en via mijn geweldige vroedvrouw bereidde ik me voor. Voor mij geen zwangerschapsgym, want dat leek me echt niets voor mij. Ik heb zo lang het ging de Hatha Yoga bij Crea in Amsterdam gevolgd en wekelijks gezwommen in de Lieberg in Hilversum. Gewoon baantjes, wat verder in de zwangerschap wel langs de rand. In een gewone bikini tot ergernis van mijn moeder en tot genoegen van mijn mede zwemmers die mijn buik, waar ik zo trots op was, wekelijks zagen groeien.

Over opvoeden, begeleiden et cetera, et cetera hebben mijn man en ik, als ouders, voor, tijdens en na de bevalling in die tijd vele gesprekken gehad. Dat was voor ons een waardevolle en belangrijke zaak. Nu na 35 jaar vind ik het zo mooi, dat de mens, die ooit in mijn buik groeide en die ik maanden gevoed heb, zo steeds meer zijn eigen persoonlijkheid heeft en ontwikkelt. Dat is wat er gebeurt als je kind langer op zichzelf leeft en woont en ook echt ruimte pakt/ervaart om zich als mens te ontwikkelen.

Wat me de afgelopen maanden extra geraakt heeft, is hoe, wat ik deed, ook zo doorwerkt. Dat er interesses in je kind (volwassen man) blijken te zitten, die je onbewust gevoed hebt. Dat weet je wel als ouder. Toch is het nu zo mooi om te zien en te ervaren, dat wat hem toen raakte, nu wordt meegenomen. Voor mij is dat soms als ouder een verrassing, wat dat dan weer is. Al heel vroeg zong ik voor hem, terwijl ik gitaar speelde. Zijn vader heeft ook veel muziek interesse. Dus, dat dat meegenomen werd, hadden we kunnen verwachten.

Zijn recente nieuwe kledingstijl vind ik mooi en ook verbazend. Volgens hem heeft die stijl ook raakvlakken met het feit, dat ik er netjes uitzag toen hij klein was. Ja, een baan eind jaren 80 in de IT vroeg mantelpakjes, bloesjes, hakken en panty's. Geen idee, dat mijn werkkleding zo'n invloed had.

Van de week vroeg hij mij naar een Magnificat, wat ik gezongen had met de Schola in de Sint-Jansbasiliek in Laren. Ik stond perplex. Hij was al aan het zoeken geweest en kon maar niet, die compositie vinden, die hem toen geraakt had. Toen "moest" hij als publiek mee naar de concerten waarin ik meezong. Hij heeft die muziek, terwijl ik thuis oefende, natuurlijk ook veel gehoord. Nooit heb ik kunnen bevroeden, dat het Magnificat van naar ik nu denk Andriessen hem zo zou raken en bijblijven.

Dat is een voorbeeld van de vele momenten van rijkdom van deze 35 jaar ervaring. 

Een ervaring waarvan wij helaas al heel diep hebben ervaren, 

dat deze niet vanzelfsprekend hoeft voort te duren. 

Dat geeft dit alles extra diepte.