Blijf dagdromen dromen en geniet je vandaag

Voor je het weet krijgt leven zomaar ritme of vorm. Dat komt doordat je soms even vergeet jouw leven op jouw manier te voeden. Dan vragen de dagelijkse zaken en de dagelijkse zorg al je aandacht en energie en lijkt het of het niet anders kan.

Dat zijn die fases waarop je levensweg recht lijkt, zonder kruispunten en afslagen naar waardevolle nieuwe ervaringen, kansen en onverwachte geluksmomenten. Waarop alles een soort van uitgestippeld en in beton gegoten lijkt. Dat is het niet, dat voelt soms zo.
 
De kansen en uitdagingen lijken dan weg en voor een ander. De strijkstok waarmee je warmte, diepte, verrassing en kleur aan je leven kunt geven, lijkt wel in je diepste verstopt en onvindbaar te zijn.

Dat is niet zo.
Je kunt die strijkstok altijd weer vinden en oppakken. Je kunt die strijkstok afstoffen en ter hand nemen. Je snaren een voor een stemmen, je strijkstok harsen en je adem laten landen. Gewoon diep van binnen. Zoals op deze zondagochtend. Luisterend naar de stilte en zelfs genietend van die ene kraai.

Laat je verrassen door de eerste toon, die uit je denkbeeldige cello te voorschijn komt. Diep, hoog, laag, traag, snel .... net wat past. En voel wat het met je doet. Waar word je geraakt? Wat opent zich? Welke beelden, geluiden en gevoelens ontstaan er in je hoofd, in je hart, in je lijf .... ?

Ga door, zoals het in je opkomt en geniet onbevangen van elke toon die er is, of die je even weglaat en die er mogelijk kan zijn en toch nooit komt. Want het is goed. Het is goed zoals het is en zoals het komt.

Dan merk je, dat je opent, want je dagdroomt weer. Je bent diep in jezelf aan het openen en alles wat op slot stond, komt stap voor stap voorzichtig weer te voorschijn.

Dat is de kracht van een toon op je (denkbeeldige) cello spelen. De kracht en de rijkdom die je je leven geeft, door te blijven dagdromen. Door je kansen te blijven voelen, te kunnen ervaren en opnieuw te durven ontdekken. Niet door op weg te gaan. Juist door jezelf van binnen te openen en van daaruit jouw leven te leven.

Blijf dromen

geniet je dagdromen,

blijf open

en geniet je vandaag.

Diep geraakt, tot tranen geroerd door "Hoe Kijkt Autisme"

Vandaag heb ik een groot cadeau gekregen. Zelf gemaakt door mijn 1.92 meter "kleine" broertje. Ik heb het cadeau de afgelopen tijd op internet langzaam zien ontstaan en vandaag mocht ik bij de opening het cadeau voor mijn gevoel "uitpakken".
Het cadeau? De fototentoonstelling van mijn broer Ivo Ketelaar: "Hoe kijkt autisme".

Mijn broer Ivo fotografeert voor mijn gevoel al zijn hele leven en ik wist wel, dat hij er sinds een aantal jaren weer actiever mee bezig was.

Een paar maanden geleden las ik, dat hij aan de expositie "Hoe Kijkt Autisme" werkte. Sinds een jaar of vier weet ik, dat Ivo zelf het syndroom van Asperger (een vorm van autisme) heeft. Daar hebben we wel eens over gesproken. Ik probeer me daar dan wel een beeld van te vormen. Dat blijkt toch lastiger dan ik dacht, weet ik nu.

Vandaag is me heel veel duidelijk geworden door het prachtige, mij diep rakende werk van mijn broer Ivo. De opening begon iets te vroeg, dus ik was nog niet binnen of ik hoorde mijn broer zijn tentoonstelling toelichten.

Hij sprak over zijn passie om duidelijk te maken hoe een autist zich soms voelt. Door samenwerking met de gemeente 's-Hertogenbosch en gesteund door onder meer zijn fotografie leraar en mede cursusgenoten is dit mooie werk ontstaan.
Ivo toonde op 1 april, geen grap, als sneak preview zijn eerste proefprint van de foto-expositie "Hoe Kijkt Autisme". Een foto met rakend onderschrift. Dat kenmerkt alle foto's van de expositie en maakt ook dat ze binnenkomen.

Nadat ik dit sneak preview gezien had, was ik wel echt nieuwsgierig geworden. Dus ik was blij, dat vandaag vandaag was en ik het werk eindelijk helemaal kon gaan zien. Nou, ja... zien.

Ik liep na de woorden van Ivo met de Franse vriendin van mijn zoon naar boven om het werk te bekijken. Haar Nederlands is al steeds beter, maar om de finesses van de onderschriften te begrijpen was er hier en daar een extra toelichting welkom. Daardoor keek ik nog beter dan ik anders al had gekeken naar de foto's en de onderschriften. Door het deels vertalen en nader toelichten kwam de expositie nog dieper binnen. Gevoed door de genen van mijn oude vader schoot ik meerdere malen vol, terwijl ik langs de foto's en de bijschriften liep.

Ivo, man, wat kwam dat binnen. Wat leerde ik je vanmiddag eindelijk echt kennen. Hoeveel onbegrip werd duidelijk! Ik ben altijd al gek op je, maar je geeft me nu de kans om je echt te begrijpen. Ik heb het je ook niet met droge ogen kunnen vertellen. Maar ja, jij hebt dezelfde vader, dus dat kennen we van elkaar.

Diep uit mijn hart heb ik het volgende aan je geschreven in je expositieboek:

"Hoe Kijkt Autisme" is naar mijn mening een foto-expositie, die rakend werkt om 

als autist begrepen te worden

en als niet- autist de autist te (gaan) begrijpen.

Bekijk de expositie tot 23 juni as. in Perron-3 te Rosmalen.

Openingstijden vind je op Hoe Kijkt Autisme
Ivo, super bedankt voor dit heldere, diep rakende beeld van autisme,

waardevol voor mij en vele anderen. 

Word ook ik oud(er)? Pa, ik mis je advies!

Van de week werd ik weer even politiek "teruggegooid", doordat ik na een avond lesgeven tijdens mijn terugreis Bas de Gaay Fortman en zijn kleinzoon Olivier op de radio hoorde over hun initiatief De Grondwetwijzer.

Zoals een aantal mensen van mij inmiddels wel weten, verwart deze tijd ook mij. Kijk ik ook politiek hier en daar wat verdwaasd om me heen. Daar houd ik eerlijk gezegd niet van, maar sinds kort is dat wel een beetje zo.
Toen ik 22 januari jl. mijn eerdere, politieke leidsman, Bas de Gaay Fortman, bij Buitenhof hoorde, kreeg ik een nostalgisch gevoel. De PPR, de club waar ik politiek in groot gebracht en geworden ben. De links liberale kant. Met stijl. Als we het dan toch over normen en waarden hebben met zijn allen. Niet alleen stijl, ook diepe overtuiging, diep van binnenuit en actie waar nodig.

Zo heb ik dat meegekregen van thuis. Mijn vader was met 65 jaar nog aan het wildplakken bij het station in Weesp voor de FNV. Later heb ik de politieagent nog gesproken, die hem aan heeft moeten houden. De agent was echt verward, twee mannen van 65 jaar in colbert aan het wildplakken bij het station! 

Die vader van mij had een sterk sociaal hart, dat hij omzette in actie en beleid. Daar heeft hij mij mee gevoed en dat bracht hem ook in mei 1980 bij de oprichting van de PPR jongeren in de Tagrijn in Hilversum. Die ik samen met een groep binnen de PPR had georganiseerd.

Bij dat nostalgische gevoel vroeg ik me af... zit dat in de leeftijd, of hoort dit bij mijn verwarring? Ik was indertijd voor de samenwerking die leidde tot Groen Links. Toch vond ik daar mijn draai niet en stapte ik na een jarenlange, partijloze periode, die ik als heel lastig heb ervaren, over naar mijn huidige partij. De Partij van de Arbeid.

Deze week werd ik dus weer in dat links, liberale herinneringsbad gedompeld, toen ik Bas en en zijn kleinzoon Olivier hoorde over hun boek en website De Grondwetwijzer. Weer met plezier en goed gevoel geïnteresseerd geluisterd.

Ben ik dan nu helemaal politiek in de war? Ik heb het in de afgelopen december wel zo ervaren. Voor nu ben ik er uit. Mijn coach uit mijn kaderopleiding PvdA staat verkiesbaar op plaats 18 van de PvdA. Ik ken haar als coach. Ze heeft ons toen ook geïntroduceerd in Brussel, waar ze een ruime politieke ervaring heeft opgedaan. Ik ken haar ook van het multi ethnisch vrouwen netwerk van de PvdA. En, zo is het toch, we kunnen ervaren sterke vrouwen met een groot hart goed gebruiken in Den Haag. Van Emine Bozkurt, want over deze vrouw heb ik het, weet ik, dat ik haar ook bij "haar" onderwerpen zie, als er even geen verkiezingen zijn. Dat waardeer ik ook erg in haar politieke optreden.

Kortom, ben je net als ik als je eerlijk bent wat politiek verward in deze tijd? Dan heb ik voor 15 maart aanstaande een welgemeend en in mijn ogen waardevol stemadvies voor je.

Ze is slim en heeft ruime ervaring.

Dit combineert ze met een warm sociaal hart.

Emine Bozkurt, plaats 18 PvdA.

Ondertussen ga ik mijn nostalgische, politieke gevoel verder onderzoeken..........  

Lieve Pa, wat had ik mijn gedub in deze tijd graag eens goed met je besproken..

Kiezen voor focus, is kiezen voor durf en loslaten.

Zonder keuzes kan voor je het weet je leven verglijden. Je bent druk, tenminste dat ervaar je zo, maar als je na een week of wat terug kijkt, is er vanuit de drukte weinig ontstaan. Het loslaten kan soms betekenen, dat je ook echt even weg moet. Ruimte in je hoofd en je hart. Eigenlijk gewoon even niets.

Het is bijna vijf jaar geleden, dat ik voor het eerst, ja toen pas :-),  heel bewust en eigenlijk ongelofelijk genietend een strandwandeling maakte in het mij zo dierbare Zandvoort. Ik was die ochtend eerst gaan hardlopen. Het was een prachtige, zonnige zondagochtend in januari. Die middag zou ik een mix dubbel tennispartij spelen in de wintercompetitie. Een soort onderlinge competie hier in de buurt. Die staat voor tennis en ontmoeten. 

De zon scheen zo lekker, het voelde zo fijn en open buiten. Dat was nou net wat ik nodig had. Niet in een hal bewegen. Buiten zijn. Ademen. Ruimte voelen. En als ik eerlijk ben, ook Helma (her)ontdekken.

Die dag ervoor was me 100% duidelijk geworden, dat mijn levensweg even alleen verder ging. Ik was nog benieuwd geweest, of er andere mogelijkheden waren, en of ik daar voor voelde. Dat was niet zo. Ook dan is de missie: loslaten, durven en focussen op mijn nieuwe weg. Ruimte pakken. Ik had een sterk gevoel, dat ik naar Zandvoort moest. Naar zee. Was dan ook erg blij, dat er iemand graag voor me inviel in de geplande tennispartij en ik ben voor het eerst bewust alleen naar Zandvoort gegaan. Ik had het niet verwacht, maar heb me daar toen zo rijk, rustig en Helma gevoeld. Die dag is echt de markering geworden van een sterke nieuwe start, gebaseerd op een manier van leven die bij mij past.

Die ervaring brengt mij steeds vaker naar het strand. Ga ook wel naar live muziek of hardlopen om los te laten en de focus weer scherp te krijgen. Ik merk steeds meer, dat deze openheid, en zeker in combinatie met een rustig strand, me zo van dienst is om te durven los te laten en die eigenlijk inmiddels wel bekende focus te volgen.

Terugkijkend op de laatste vijf jaar heeft me dat goed gedaan. Die regelmatige wandelingen met mezelf op een rustig strand. Dat geeft me mijn focus; het bevestigt me mijn weg. Ik herken het ook in de begeleiding van diverse coachees, hoe zij hun focus kiezend hun eigen weg zijn gegaan. Dit betekent ook voor hen durven en loslaten. Het is prachtig om soms jaren later te mogen ervaren, waar hen dit ook gebracht heeft. 

Ik vond het vijf jaar terug ook een hele stap om alleen naar Zandvoort te rijden. Nu doe ik zoveel meer in evenwicht alleen. Dat voelt rijk. Het hoeft niet alleen; het is soms wel heel goed.

De ruisende zee en de breedte van het strand

brengen mij los van al die andere in het dagelijks leven aanwezige terughoudende zaken 

naar wat echt belangrijk is voor mij. 

Mijn weg naar mijn levensdoel: een wijs oud wijf worden.