Voordragen, bijna 60 jaar lang

Vorige week vond ik het best spannend om in De Vorstin in Hilversum voor te dragen uit mijn bundel "Helaas niet voor mij". Ik merkte dat aan de uren dat ik er mee bezig was. De gedachten en herinneringen, die tijdens de voorbereidingen naar boven kwamen. Ook herinneringen van heel lang terug. Dat zorgde ervoor, dat ik mijn oude fotoalbum in gedoken ben.

Ja hoor, bij opa en oma Hageman, nog in Nederhorst den Berg, stond ik al voor te dragen. Ik vermoed als vier- of vijfjarige. Weliswaar geen eigen geschreven tekst, ik kon toen nog niet schrijven. Het zal wel een tekst van een non van mijn school zijn geweest. Volle aandacht kreeg ik van mijn zo dierbare en zeker ook creatieve grootouders.

Foto Gini Ketelaar

 

Aan de foto is te zien, dat ik het best wel een beetje griezelig vond.
Zo voelde ik me denk ik afgelopen zondag ook wel.

De Vorstin noem ik soms nog de Tagrijn. Zo heette het centrum, toen ik het in 1980 leerde kennen. Ik leerde het daar kennen doordat we daar met een groep jongeren de landelijke PPR-Jongeren heb opgericht. 

Foto in het bezit van Helma Ketelaar

Ria Bekkers was daar bij én ook mijn vader. Zo'n jongeren organisatie oprichten is een flinke bak werk en het was dan ook echt een feest, toen we 10 mei 1980 van start konden.

Vanuit die activiteit leerde ik ook mijn eerste partner kennen en daarmee begon een bijzonder avontuur. In het begin gingen we vaak uit in de Tagrijn. Vooral de avonden met startende bandjes vond ik prachtig. Ik genoot van de energie, drive en vaak verrassende, mooie muziek. Het is een mij dierbare plek, die nu als De Vorstin een creatieve plaats in Hilversum inneemt.

Toen ik podia zocht om mijn gedichten voor te dragen, zag ik het Open podium van De Vorstin. Zeker gezien de  bron waaruit de gedichten van "Helaas niet voor mij" voortkomen, leek het me heel bijzonder om dat daar te mogen doen. Ik was dan ook oprecht blij, dat ik met mijn gedichten mee mocht doen. Door corona moest ik wel even wachten, maar 31 oktober 2021 was het zover.

Ik was super benieuwd hoe mijn voorgedragen poëzie bij dit publiek zo vallen. Helemaal toen ik merkte dat er ruim 10 CKV scholieren tot mijn gehoor behoorden.

 

Foto Michael Bosboom Fotografie

Als ik mijn foto zie, zie ik, dat ik echt wat gespannen was. Maar mijn woorden en gevoelens kwamen over. De spontane feedback, die ik van een aantal mensen uit de zaal kreeg, was hartverwarmend. Zonder die jarenlange ervaring van op vele verschillende momenten het woord, of de muziek voeren was me dat vast niet gelukt.

Dank aan de organisatie van het Open podium van De Vorstin dat dit mogelijk was. 

Voor mijn eigen verwerking van mijn woorden uit "Helaas niet voor mij" over mijn eigen belevenissen als "hetero van de homo" (als je partner later uit de kast komt, of in je relatie daarover dubt) heeft die middag op die plaats voor mij heel veel betekent. Ik zette weer een grote stap voorwaarts in mijn verwerking.

 

Ontwerp en foto: BRRT, Bart van Heiningen

Dagtochtje in Rotterdam met gids met roots

Let op, dit lijkt wel een kort uitjesverslag!

Natuurlijk ben ik wel eens in Rotterdam, even, geweest. Voor mijn werk, of doordat nota bene mijn eigen jong op eigen benen startte in Rotterdam.

Als historica, en bijna Amsterdamse, weet ik heus wel wat van de skyline, de havens, de aanpak mentaliteit, boekhandel Donner, het bombardement en de opbouw van de stad.

Maar als een vriendin, opgegroeid in Rotterdam Zuid uit een familie met een binnenschippersgeschiedenis, je "haar" Rotterdam laat zien en je wijst, waar de boot van haar vader lag, dan kijk je letterlijk je ogen uit.

  Foto Ina Boer

 

Ina vertelde me dat heel lang Het Witte Huis het hoogste punt van de skyline was, hoe Het Depot nu schittert, waar er gebasketbald werd door haar en waar ze die sport keek....
Dan voelt die stad me opeens heel anders.

Foto Ina Boer: voor Het Witte Huis

Die stad kent rust, leeft en heeft zoveel geschiedenis. Ik besefte weer eens hoe goed je soms in het buitenland in de rondte kijkt en hoe weinig je daar in eigen land de tijd voor neemt. Helemaal met een vriend(in) die in zo'n andere buurt/stad is opgegroeid, is dit zo leuk. Dan ga je je voorstellen, hoe het is om daar op te groeien en te leven.

In Rotterdam is nog steeds de scheidslijn, tussen wat wel en niet gebombardeerd is, te herkennen. Hier en daar lijkt (?) het bombardement wel heel precies uitgevoerd, want het postkantoor en het stadhuis staan nog overeind.

Foto Helma Ketelaar: Laurenskerk

Ook de oplossing om de collectie van het Museum van Boijmans Van Beuningen tijdens de verbouwing in Het Depot te plaatsen, vind ik indrukwekkend en zo passend bij mijn beeld van Rotterdam: industrieel, creatief en aanpakken. 

Foto Helma Ketelaar: Het Depot

Natuurlijk zag ik op een afstand de Euromast én kunst én water én havens.

Een grotere verrassing was de Noorse Sjømannskirke voor mij:

 

 

Foto: Helma Ketelaar

Foto: Helma Ketelaar

Rotterdam heeft als stad ook een heerlijke diversiteit aan mensen, terrassen en fantastische bruggen.

Volgens mij is hier wel uit te lezen dat dit dagtochtje smaakt naar meer.
Dank je wel, Ina!🙏🙏🙏
Die stad Rotterdam heeft me meer geraakt, dan ik vooraf had gedacht.

Wat een mooi idee.....

Ben jij wel eens op de grond gekwakt, zoals je een boek soms op een bureau gooit? Nou, natuurlijk juist op het moment dat ik dacht mooi mijn leven weer op te hebben, lag ik daar opeens op de grond. Ik schrok me wild. Voelde een heel zeer rechteroor, wat me enorm zorgen baarde en had overal pijn, een heel zeer hoofd én ik had het koud. Het was immers de eerste koude dag in november 2019.

Koud, dat heeft me gered. Ik zat namelijk thuis met een gevoerde hoody te werken. Had net met Sandra van Damespraatjes een afspraak gemaakt om te vieren, dat ik 10 jaar daarvoor zo met plezier een tijd ben gaan schrijven voor haar site. Nadat heerlijke telefoontje zag ik het zonnige koude buiten en nam me voor eerst die frisse neus te halen en dan aan de slag te gaan.

Bij de kapstok wilde ik dat leukere Pied de poule jasje aantrekken. Maar ja, dan moest die hoody uit, wat anders aan...zo kom ik nooit aan mijn werk toe, dacht ik nog. Dat was achteraf, mijn zeer waardevolle gedachte.

Want als je zo op de grond gekwakt wordt en je hebt een dubbele gevoerde capuchon, dan is het nog steeds een rot klap, maar met dat leuke jasje zonder capuchons was dit een ander verhaal geworden.

Nu ... ruim een jaar later en het laatste herstel nog steeds aan het handelen. Nog steeds elke dag weer vanuit balans verstandig levend... Daar ben ik en word ik er wat moe van, máár het gaat me stukken beter dan vorig jaar om deze tijd.

Dat is iets wat ik me de laatste dagen steeds weer afvraag: "Hoe ben ik toch die herstellende tijd van die hersenschudding doorgekomen, wat moest en moet ik van ver terugkomen." Niet alleen het letterlijk fysiek en mentaal hervinden van mijn evenwicht. Er zat nog een ander groot pijnpunt voor mij aan: ik kon niet meer zingen. Niet door mijn stem, maar door de kneuzing van mijn rechter kaakspier. 

Juist in zo'n hersteltijd kan even lekker zingen me zo'n kracht geven. Een paar korte regels leverde me, zelfs een half jaar na die rot klap, helaas, helaas een ruime tijd op de bank met een goed gekoelde hand. Wat deed dat smerig zeer.

Nu gaat het weer een beetje beter. Vorig jaar had ik eerst in al mijn naïviteit en optimisme nog gedacht dat ik in de zomer een week zou kunnen zingen in Mon Idee. Nou, vergeet het maar. 

Maar wat in het vat zit ....Het is weer eens een andere aanpak van zang en daar heb ik nu wel zin in. Nieuwe wegen en nieuwe muziek.

Gisteren eerst mijn "oude" muziek wat verzameld en opgestuurd. Vrijdag ga ontdekken of 50 minuten (zoom) zangles al gaat en wie weet, denkt deze optimist, als Corona en mijn kaakspier meewerken  kan ik eind augustus dan toch zingend genieten in Mon Idee..... Wat een mooi idee....

Foto Helma Ketelaar

"Bewaak de deur van je geest"

De titel is een van de vele waardevolle tips die Giel Beelen in zijn boek #KUKURU  De 10 grootste lessen tot u toe ons meegeeft.

Eerlijk gezegd was ik wel wat verbaasd, toen ik in #Trouw las dat #GielBeelen  voor de #MaandvandeSpiritualiteit een essay over de 10 grootste lessen op het gebied van #zingeving had geschreven. 

Ik herinnerde me wel, dat Giel Beelen eerst, volgens mij, weg was bij de radio en toen toch als dj ook weer terug was bij de radio. Ook bedacht ik, dat hij natuurlijk een aantal keren had meegedaan aan #SeriousRequest. Ik kan me voorstellen, dat zo'n ervaring je ook wel aan het denken zet.

Daarnaast had ik Giel Beelen een tijdje terug gezien bij #Firstdates Dat vond ik ook wel een moedige stap van hem. Hij was daar in mijn herinnering heel open en naturel aanwezig. 

En nu is er #KUKURU. In het boek KUKURU laat Giel Beelen de lezer ervaren wat een open mind en je open stellen voor andere inzichten jou in je dagelijks leven op kan leveren.

Het boek #KUKURU is heerlijk overzichtelijk, ik zou bijna zeggen "rustig" geschreven, terwijl ik in alle bladzijden absoluut de energie van Giel Beelen herken. In de Podcasts, die hier ook wel bij horen, en die mij persoonlijk iets te lang duren, bruist het van betrokkenheid en plezier in de, vaak gedeelde, ontdekkingen.
Dat plezier van de doorleefde ontdekkingen, die Giel Beelen met ons wil delen en ons wil meegeven, spatten beslist ook van de bladzijden van KUKURU af. KUKURU kent daarbij ook een mij aansprekende nuchterheid: "KUKURU staat voor de goeroe die in ons allemaal zit. Je bent al goed genoeg!"

Ik vind het heel knap, dat ik het enthousiasme, dat ik van Giel  Beelen meeneem uit zijn Podcasts en zijn dj-werk, door hem ook in KUKURU De 10 grootste lessen tot nu toe zo herkenbaar, helder en inspirerend op papier is overgebracht. Zonder het overzicht en de hanteerbaarheid voor de lezer geweld aan te doen.
KUKURU biedt lessen en doorleefde inzichten, die je, als je dat wilt en het je past, de weg kunnen wijzen naar een nog fijner leven.

Giel Beelen, wat heb je ongelooflijk veel gelezen, inspiratie opgedaan tijdens workshops en andere sessies en aan mensen open en luisterend gevraagd wat hen geraakt en gebracht heeft.

Al lezend dacht ik vaak: "Oh, dat moet in de blog". Waarna ik het eigenlijk zonde vond, om het al weg te geven. Ik ga er dus nog wat over schrijven met de bedoeling, dat mensen alleen maar meer geïnteresseerd worden, want dat is KUKURU De 10 grootste lessen tot nu toe volgens mij gewoon waard.

Een van je uitspraken, die ik zeker meeneem uit KUKURU is: "Bewaak de deur van je geest! En zorg ervoor dat er positiviteit is om binnen te laten". Daar ben ik het beslist mee eens. Het is waardevol om je daar bewust van te blijven. 

Zoals mijn lezers wel weten, heeft het stoïcisme mij geraakt. Daar schrijft Giel Beelen ook over én hij voegt er muziek aan toe: 'Let it be'.

KUKURU is niet alleen dit boek, KUKURU leeft, gaat voort en heeft ook een website, podcasts en blijvende informatie over Handige tools voor een optimaal leven.

Ik zou zeggen, sluit je aan, lees wat het Giel Beelen al heeft gebracht, neem de tijd deze Tien grootste lessen tot nu toe tot je door te laten dringen en kies jouw te vervolgen levensweg eruit. Voeg, wanneer je dat wilt, er zelf wat aan toe. Dat past bij KUKURU.

Foto Helma Ketelaar