Ben jij wel eens op de grond gekwakt, zoals je een boek soms op een bureau gooit? Nou, natuurlijk juist op het moment dat ik dacht mooi mijn leven weer op te hebben, lag ik daar opeens op de grond. Ik schrok me wild. Voelde een heel zeer rechteroor, wat me enorm zorgen baarde en had overal pijn, een heel zeer hoofd én ik had het koud. Het was immers de eerste koude dag in november 2019.
Koud, dat heeft me gered. Ik zat namelijk thuis met een gevoerde hoody te werken. Had net met Sandra van Damespraatjes een afspraak gemaakt om te vieren, dat ik 10 jaar daarvoor zo met plezier een tijd ben gaan schrijven voor haar site. Nadat heerlijke telefoontje zag ik het zonnige koude buiten en nam me voor eerst die frisse neus te halen en dan aan de slag te gaan.
Bij de kapstok wilde ik dat leukere Pied de poule jasje aantrekken. Maar ja, dan moest die hoody uit, wat anders aan...zo kom ik nooit aan mijn werk toe, dacht ik nog. Dat was achteraf, mijn zeer waardevolle gedachte.
Want als je zo op de grond gekwakt wordt en je hebt een dubbele gevoerde capuchon, dan is het nog steeds een rot klap, maar met dat leuke jasje zonder capuchons was dit een ander verhaal geworden.
Nu ... ruim een jaar later en het laatste herstel nog steeds aan het handelen. Nog steeds elke dag weer vanuit balans verstandig levend... Daar ben ik en word ik er wat moe van, máár het gaat me stukken beter dan vorig jaar om deze tijd.
Dat is iets wat ik me de laatste dagen steeds weer afvraag: "Hoe ben ik toch die herstellende tijd van die hersenschudding doorgekomen, wat moest en moet ik van ver terugkomen." Niet alleen het letterlijk fysiek en mentaal hervinden van mijn evenwicht. Er zat nog een ander groot pijnpunt voor mij aan: ik kon niet meer zingen. Niet door mijn stem, maar door de kneuzing van mijn rechter kaakspier.
Juist in zo'n hersteltijd kan even lekker zingen me zo'n kracht geven. Een paar korte regels leverde me, zelfs een half jaar na die rot klap, helaas, helaas een ruime tijd op de bank met een goed gekoelde hand. Wat deed dat smerig zeer.
Nu gaat het weer een beetje beter. Vorig jaar had ik eerst in al mijn naïviteit en optimisme nog gedacht dat ik in de zomer een week zou kunnen zingen in Mon Idee. Nou, vergeet het maar.
Maar wat in het vat zit ....Het is weer eens een andere aanpak van zang en daar heb ik nu wel zin in. Nieuwe wegen en nieuwe muziek.
Gisteren eerst mijn "oude" muziek wat verzameld en opgestuurd. Vrijdag ga ontdekken of 50 minuten (zoom) zangles al gaat en wie weet, denkt deze optimist, als Corona en mijn kaakspier meewerken kan ik eind augustus dan toch zingend genieten in Mon Idee..... Wat een mooi idee....
 |
| Foto Helma Ketelaar |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten