Het oude, overvolle kastje kan en gaat van slot en wordt opgeruimd.

Ruimte en verdiepen: vragen me om verder te verwerken en eindelijk echt en ontspannen vanuit mezelf te gaan leven.

Juist door me verder te verdiepen in seksualiteit en wat er met mijn seksualiteit was "gebeurd", tijdens en na mijn relatie van 22 jaar met een partner die me niet zo hetero (b)leek als ik me zelf voel, kwam ik op een onomkeerbaar punt in mijn leven. 

Dat punt kan er ook zijn, doordat ik ook door andere beweging in mijn leven ruimte voel om
"dat oude kastje dat steeds voller werd en ik met diverse sloten afgesloten had"
op te ruimen.

Eerst moest ik onder ogen zien, dat mijn lichaam aangaf, dat het zo wel genoeg was. Dat nóg beter eten, meer slapen en nóg meer sporten niet de oplossing boden, die mijn lichaam vroeg. Volgens mijn huisarts was het tijd om "minder streng te zijn voor mezelf".

Guess what? Ik heb geluisterd en doorgepakt. 

Dank aan mijn opleider, NCOI, dat ik de module "Seksualiteit, intimiteit en hulpverlening" ook februari 2023 kan starten. Inderdaad: studie gestopt en tijd gemaakt.

Mijn sociale omgeving aangegeven, dat ik mogelijk de komende tijd wat meer op mezelf ben. Hoe het gaat? Ik kan dat nu nog niet overzien. De tijd zal het me leren.

Werk en dichten gaan prima door, door de ruimte die ik nu voor andere dingen gemaakt heb.

Hulp, heb ik vandaag verder aangevraagd. Tijdens de waardevolle intake bij Psycholoog Nederland voelde ik me begrepen en gehoord.

Het gaat helaas om echt meer dan mijn ruime ervaring als "Hetero van de Homo". Hoewel ook daar nog wel veel ligt.

Ik ervaar het als een grote luxe, dat ik in een land woon, waar ik, met begrepen hulp, verder kan verwerken en kan bouwen aan prachtige komende levensjaren. 

 

 https://bit.ly/HCYTOnderweg

03-02-2022 Een rijke Belgische kunstervaring genoten in Singer, Laren

Het voelde verrijkend, luxe en bijna onwerkelijk om weer eens live een kunsttentoonstelling te beleven. Hoe fijn is dat! Ondanks de niet zo goed door mij ingeschatte regen, met name op de terugweg, zit ik nu al een paar uur thuis van oor tot oor te grijnzen. Wat doet dit me, ondanks alle mondkapjes, regels en codes, goed!

Hoe ik daar kwam? Er was een rondleiding georganiseerd door Humanistisch Verbond Afdeling 't Gooi, Vecht, Almere en daar las ik over in het recente regionale mededelingenblad.

 

Foto: Helma Ketelaar

Sinds januari 2019 lees ik bewust de tweewekelijkse digitale nieuwsbrief van het Humanistisch Verbond en vanaf december 2020 ben ik ook lid. Dat viel natuurlijk midden in alle corona regelingen, waardoor ik wel gelezen heb wat de landelijke organisatie en de regionale afdeling doen, maar iets meemaken was nog niet gelukt. Nou ja, ik had wel al contact met Ties Grijpstra, de regionale voorzitter. Dat laatste heeft recent geleid tot een heel prettig kennismakingsgesprek, waarin we veel bekenden blijken te delen, en tot mijn deelname sinds afgelopen maandag aan het regionale bestuur hier van het Humanistisch Verbond.

Mijn bezoek vandaag aan Museum Singer Laren had dan ook twee redenen. Ten eerste wilde ik graag ervaren hoe zo'n activiteit door de Afdeling 't Gooi, Vecht, Almere van het Humanistisch Verbond  georganiseerd wordt en welk interesse hiervoor is. Ten tweede wilde ik heel erg graag eindelijk weer eens een tentoonstelling live genieten. Én ja, natuurlijk heb ik zo'n mooie #Waanders catalogus mee naar huis genomen om goed na te genieten en me te herinneren om minimaal nog een keer terug te gaan om deze schilderijen nogmaals in me op te nemen en te beleven. 

Foto: Helma Ketelaar tentoonstelling Museum Singer, Laren

 

Rakende, diverse kunst van onze zuiderburen uit de periode ca. 1870 - 1970 die door Singer Laren in echt te genieten overzichtelijke zalen is verdeeld, waarin ruimte is voor de stromingen als realisme, impressionisme, symbolisme, luminisme, fauvisme, expressionisme en surrealisme. Veel mij aansprekend werk, natuurlijk grotendeels van mannelijke schilders. Daarom vraag ik je, als je de tentoonstelling gaat bezoeken, of wanneer je de uitgave Belgische Meesters van Waanders aanschaft, toch ook de tijd te nemen om te genieten van het werk van Anna Boch "Dunes au soleil" (Duinen in de zon). Een werk van Anna waar ik van genoot en eindeloos bij weg kan dromen.

Er was en is veel te genieten in Singer Laren. De rondleiding door Museum Singer Laren van vanochtend, die onze afdeling van het Humanistisch Verbond had georganiseerd, leverde mij extra beeld en beleving bij deze tentoonstelling. Als het coronatechnisch mogelijk blijft, zit er binnenkort nog zo'n rondleiding bij een volgende tentoonstelling in Museum Singer Laren in de planning. Ik ben daar, als het me enigszins past, graag weer bij. Eerst eens zien, wanneer ik deze tentoonstelling nog een keer kan gaan beleven.

Foto: Hema Ketelaar brochure Museum Singer, Laren

 

 

 

Deze coronatijd maakt me nog meer duidelijk hoe rijk het is,
als je,
weer,
 live van kunst en cultuur kunt te genieten.

"We can" blog uit 2013: "En u vroeg daarna nooit eens: “Hoe is het met je” "

"Vorige week las ik hier de blog van Tim de Jong over “Alledaags geweld”. (de toenmalige link werkt niet meer: http://www.atriaontmoet.nl/blog/alledaags-geweld) Hij vertelt daar onder meer in dat hij Changemaker voor WE CAN is geworden. En hij schrijft: “We kunnen blijven toekijken maar ook proberen ons in te zetten voor een veiliger wereld”. Hij heeft daar geen weet van, maar zo’n zin komt bij mij binnen.

Ik ben ook Changemaker. Tenminste, ik heb me al een tijd geleden aangemeld en ik ontvang de mails. Zo nu en dan deel ik twitter- en facebookberichten van WE CAN. Daar blijft het tot nu toe bij. Terwijl ik weet dat dat alleen al voor mezelf niet zo kan blijven.

Natuurlijk ben ik me echt bewust van het feit dat we leven in een maatschappij waarin als mannen het moeilijk hebben, de vrouwen dat (soms) fysiek merken. Dat is in oorlogsgebieden. En dat zijn er nog steeds heel veel. Veel te veel. Het is ook hier in Nederland. En helaas overal in Nederland. Want juist ik besef, dat we onze monden er over houden, dat ik mijn mond er over houd en dat dat niet helpt.

Daarom nu, voor de eerste keer, maar eens wat naar buiten gebracht. Wel anoniem, niet vanwege angst voor mijn dader, wel in verband met de schaamte en deel onwetendheid van de mensen in korte kring daarom heen en wat dat in woorden voor mij en mijn kind kan betekenen.

Ik ben een vrouw waarvan men niet verwacht, dat ze ooit met huiselijk geweld te maken krijgt of heeft gehad. Zie er goed uit, universitair geschoold, goede banen en zelfs hier en daar een publieke functie, daarbij creatief en een goed sociaal leven. Een vrouw die zelfverzekerd en mondig overkomt en dat ook meestal is. Ook een vrouw, die ruim 20 jaar in een relatie heeft geleefd, waar binnen na anderhalf jaar wel huiselijk geweld voorkwam. Ik was toen nog jong, studeerde, nog geen moeder en wist niet wat te doen, dus ik bleef. Ik heb gemerkt en gevoeld, dat als je die eerste keer blijft, de stap om daarna toch om deze reden te vertrekken groot, voor mij te groot, is.

De eerste zomer dat ik samenwoonde met mijn toen nog vriend en latere man, heb ik de Zomeruniversiteit aan de UvA gevolgd. Heb ik volgens mij Karin Spaink, toen nog PSP, gehoord over dit onderwerp Huiselijk geweld binnen relaties en kon ik me niet voorstellen, dat ik me ooit een klap zou laten geven door mijn partner. Al dat al zou gebeuren, was ik natuurlijk direct weg. Tenminste dat dacht ik.

Het was er niet altijd, ik heb geen blauw oog gehad wel wat zichtbaar letsel. Ben ook op kwetsbare momenten letterlijk geraakt. Dat houd ik echt voor mij. Vanaf die eerste keer was het voor altijd anders thuis. Er was geen haat tegen mij. Er zat een puzzel in hemzelf. Dit had met zijn seksualiteit te maken en zijn strijd om echt te onderzoeken en eventueel daarna te erkennen, wat zijn seksualiteit is. Ik heb niet bewust geweten dat dat het was, wel dat er iets aan ten grondslag lag, dat buiten mij stond. Vanaf die eerste keer was er ALTIJD alleen al de dreiging wanneer we iets bespraken of als hij niet goed in zijn vel zat dat het weer kon gebeuren. Pas nu, nadat ik echt al ruim tien jaar uit die relatie ben, kan ik aan mezelf erkennen wat een druk dat op je legt als “slachtoffer”. Laat staan als dat geweld er altijd dagelijks is.

Van de meest kwetsbare keer bleken achteraf, ik was dat vergeten, mijn ouders, schoonouders, broer en schoonzus op de hoogte. Mijn zus was er een keer bij, dat het gebeurde. Toen ik mijn moeder ging vertellen, dat ik (eindelijk) ging scheiden, begon ze een verhaal van “stand by your man”. Ik was verbijsterd en heb gevraagd haar mijn hele verhaal eens echt aan te horen. Dit heeft haar verbijsterd: ze wist het en heeft na dat voorval  nooit meer gevraagd hoe het met haar eigen dochter was……

Als ik over huiselijk geweld en ook over oorlog en wat dat voor vrouwen kan betekenen zie, lees en hoor dan besef ik, dat we onze monden moeten open doen. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken als ik zeg hoe moeilijk dat dit is. Want zelfs in onze “rustige” samenleving kijkt je eigen kring naasten vaak de andere kant op en kun je je met je ervaringen in huiselijk geweld zo verdomd alleen voelen.

Dankzij de blog van Tim ben ik nu toch gaan schrijven. Een stuk dat ik nu schrijf, terwijl letterlijk mijn tranen op het toetsenbord vallen. Voor mij van opluchting, want delen helpt. Ook anoniem. Ook tranen vanuit het besef van het vele leed, dat terwijl ik dit nu rustig schrijf, vrouwen op dit moment nota bene thuis beleven.

Een WE CAN Changemaker"

Deze blog stond november 2013 op Atriaontmoet.nl

"We Can" is inmiddels gestopt: https://www.movisie.nl/we-can-gestopt 

2022: mooie afslagen en nieuwe wegen

Nieuwjaar is gestart. Op deze prachtige dag startte ik met een lekker stukje hardlopen. Nu thuis met koffie, restje oliebol en het nieuwjaarsconcert op NPO1. Dat beleef ik niet ieder jaar. Tijdens het lopen dacht ik aan het plezier en genoegen van mijn vader op Nieuwsjaarsdag. Wat kon die man genieten van de Radetzky-Marsch van Johann Strauss. Zijn genieten was voor mij een genieten op zich. Dat was al weer 38 jaar terug. Hij was toen 65.

Toen ik zijn leeftijd tijdens het hardlopen besefte, voelde ik me extra gelukkig. Zo fit als ik nog altijd ben. Hoewel ik onder meer zeer tot mijn spijt en verdriet in november bij een tennisvriendin heb ervaren, hoe verrekte kwetsbaar fitheid kan zijn.

Carpe diem, geniet van het moment en haal uit het leven het beste, ook al (b)lijkt leven soms opeens anders te zijn. Dat leerde mijn oma me al de eerste 40 jaar van mijn leven. Een inzicht en kracht waar ik haar elke dag dankbaar voor ben.

Natuurlijk kijk ik ook vandaag even terug en vooruit.

Terug: 2021: ik werd weer krachtig, mijn veerkracht won het van mijn hersenschudding en kaakkneuzing en zakelijk voel ik me sterk. Creatief was het een doorbraak ("Helaas niet voor mij")  Ik heb genoten van de diverse optredens, die er ondanks alles soms konden plaatsvinden.

Vooruit: 2022: ik ga keuzes maken. Het is meer dan tijd om privé, zakelijk, fit en creatief te zien wat ik dit jaar ga doen en voor jaren daarna daarmee een nieuwe basis ga leggen. Soms komt een nieuwjaar op een heel passend moment. Dit momentum pak ik dan ook van harte aan.

Hoe? Het zal niet standaard zijn, zoals ik in "Onderweg" al eens schreef en uitsprak. Ik ga dromen, voelen, kijken, luisteren, beleven, durven, gaan en als het past of uitkomt springen. Mocht ik natte voeten halen ... , dat verwacht ik niet. Én mocht dat (deels) toch gebeuren ... volgens mij heb ik allang laten zien, dat ik dan zorg, dat ik weer op een mooie, mij passende, nieuwe, droge kant terechtkom.

Kortom: onderweg naar mooie afslagen en nieuwe wegen in 2022 ...

Foto Helma Ketelaar

Voordragen, bijna 60 jaar lang

Vorige week vond ik het best spannend om in De Vorstin in Hilversum voor te dragen uit mijn bundel "Helaas niet voor mij". Ik merkte dat aan de uren dat ik er mee bezig was. De gedachten en herinneringen, die tijdens de voorbereidingen naar boven kwamen. Ook herinneringen van heel lang terug. Dat zorgde ervoor, dat ik mijn oude fotoalbum in gedoken ben.

Ja hoor, bij opa en oma Hageman, nog in Nederhorst den Berg, stond ik al voor te dragen. Ik vermoed als vier- of vijfjarige. Weliswaar geen eigen geschreven tekst, ik kon toen nog niet schrijven. Het zal wel een tekst van een non van mijn school zijn geweest. Volle aandacht kreeg ik van mijn zo dierbare en zeker ook creatieve grootouders.

Foto Gini Ketelaar

 

Aan de foto is te zien, dat ik het best wel een beetje griezelig vond.
Zo voelde ik me denk ik afgelopen zondag ook wel.

De Vorstin noem ik soms nog de Tagrijn. Zo heette het centrum, toen ik het in 1980 leerde kennen. Ik leerde het daar kennen doordat we daar met een groep jongeren de landelijke PPR-Jongeren heb opgericht. 

Foto in het bezit van Helma Ketelaar

Ria Bekkers was daar bij én ook mijn vader. Zo'n jongeren organisatie oprichten is een flinke bak werk en het was dan ook echt een feest, toen we 10 mei 1980 van start konden.

Vanuit die activiteit leerde ik ook mijn eerste partner kennen en daarmee begon een bijzonder avontuur. In het begin gingen we vaak uit in de Tagrijn. Vooral de avonden met startende bandjes vond ik prachtig. Ik genoot van de energie, drive en vaak verrassende, mooie muziek. Het is een mij dierbare plek, die nu als De Vorstin een creatieve plaats in Hilversum inneemt.

Toen ik podia zocht om mijn gedichten voor te dragen, zag ik het Open podium van De Vorstin. Zeker gezien de  bron waaruit de gedichten van "Helaas niet voor mij" voortkomen, leek het me heel bijzonder om dat daar te mogen doen. Ik was dan ook oprecht blij, dat ik met mijn gedichten mee mocht doen. Door corona moest ik wel even wachten, maar 31 oktober 2021 was het zover.

Ik was super benieuwd hoe mijn voorgedragen poëzie bij dit publiek zo vallen. Helemaal toen ik merkte dat er ruim 10 CKV scholieren tot mijn gehoor behoorden.

 

Foto Michael Bosboom Fotografie

Als ik mijn foto zie, zie ik, dat ik echt wat gespannen was. Maar mijn woorden en gevoelens kwamen over. De spontane feedback, die ik van een aantal mensen uit de zaal kreeg, was hartverwarmend. Zonder die jarenlange ervaring van op vele verschillende momenten het woord, of de muziek voeren was me dat vast niet gelukt.

Dank aan de organisatie van het Open podium van De Vorstin dat dit mogelijk was. 

Voor mijn eigen verwerking van mijn woorden uit "Helaas niet voor mij" over mijn eigen belevenissen als "hetero van de homo" (als je partner later uit de kast komt, of in je relatie daarover dubt) heeft die middag op die plaats voor mij heel veel betekent. Ik zette weer een grote stap voorwaarts in mijn verwerking.

 

Ontwerp en foto: BRRT, Bart van Heiningen

Dagtochtje in Rotterdam met gids met roots

Let op, dit lijkt wel een kort uitjesverslag!

Natuurlijk ben ik wel eens in Rotterdam, even, geweest. Voor mijn werk, of doordat nota bene mijn eigen jong op eigen benen startte in Rotterdam.

Als historica, en bijna Amsterdamse, weet ik heus wel wat van de skyline, de havens, de aanpak mentaliteit, boekhandel Donner, het bombardement en de opbouw van de stad.

Maar als een vriendin, opgegroeid in Rotterdam Zuid uit een familie met een binnenschippersgeschiedenis, je "haar" Rotterdam laat zien en je wijst, waar de boot van haar vader lag, dan kijk je letterlijk je ogen uit.

  Foto Ina Boer

 

Ina vertelde me dat heel lang Het Witte Huis het hoogste punt van de skyline was, hoe Het Depot nu schittert, waar er gebasketbald werd door haar en waar ze die sport keek....
Dan voelt die stad me opeens heel anders.

Foto Ina Boer: voor Het Witte Huis

Die stad kent rust, leeft en heeft zoveel geschiedenis. Ik besefte weer eens hoe goed je soms in het buitenland in de rondte kijkt en hoe weinig je daar in eigen land de tijd voor neemt. Helemaal met een vriend(in) die in zo'n andere buurt/stad is opgegroeid, is dit zo leuk. Dan ga je je voorstellen, hoe het is om daar op te groeien en te leven.

In Rotterdam is nog steeds de scheidslijn, tussen wat wel en niet gebombardeerd is, te herkennen. Hier en daar lijkt (?) het bombardement wel heel precies uitgevoerd, want het postkantoor en het stadhuis staan nog overeind.

Foto Helma Ketelaar: Laurenskerk

Ook de oplossing om de collectie van het Museum van Boijmans Van Beuningen tijdens de verbouwing in Het Depot te plaatsen, vind ik indrukwekkend en zo passend bij mijn beeld van Rotterdam: industrieel, creatief en aanpakken. 

Foto Helma Ketelaar: Het Depot

Natuurlijk zag ik op een afstand de Euromast én kunst én water én havens.

Een grotere verrassing was de Noorse Sjømannskirke voor mij:

 

 

Foto: Helma Ketelaar

Foto: Helma Ketelaar

Rotterdam heeft als stad ook een heerlijke diversiteit aan mensen, terrassen en fantastische bruggen.

Volgens mij is hier wel uit te lezen dat dit dagtochtje smaakt naar meer.
Dank je wel, Ina!🙏🙏🙏
Die stad Rotterdam heeft me meer geraakt, dan ik vooraf had gedacht.

Wat een mooi idee.....

Ben jij wel eens op de grond gekwakt, zoals je een boek soms op een bureau gooit? Nou, natuurlijk juist op het moment dat ik dacht mooi mijn leven weer op te hebben, lag ik daar opeens op de grond. Ik schrok me wild. Voelde een heel zeer rechteroor, wat me enorm zorgen baarde en had overal pijn, een heel zeer hoofd én ik had het koud. Het was immers de eerste koude dag in november 2019.

Koud, dat heeft me gered. Ik zat namelijk thuis met een gevoerde hoody te werken. Had net met Sandra van Damespraatjes een afspraak gemaakt om te vieren, dat ik 10 jaar daarvoor zo met plezier een tijd ben gaan schrijven voor haar site. Nadat heerlijke telefoontje zag ik het zonnige koude buiten en nam me voor eerst die frisse neus te halen en dan aan de slag te gaan.

Bij de kapstok wilde ik dat leukere Pied de poule jasje aantrekken. Maar ja, dan moest die hoody uit, wat anders aan...zo kom ik nooit aan mijn werk toe, dacht ik nog. Dat was achteraf, mijn zeer waardevolle gedachte.

Want als je zo op de grond gekwakt wordt en je hebt een dubbele gevoerde capuchon, dan is het nog steeds een rot klap, maar met dat leuke jasje zonder capuchons was dit een ander verhaal geworden.

Nu ... ruim een jaar later en het laatste herstel nog steeds aan het handelen. Nog steeds elke dag weer vanuit balans verstandig levend... Daar ben ik en word ik er wat moe van, máár het gaat me stukken beter dan vorig jaar om deze tijd.

Dat is iets wat ik me de laatste dagen steeds weer afvraag: "Hoe ben ik toch die herstellende tijd van die hersenschudding doorgekomen, wat moest en moet ik van ver terugkomen." Niet alleen het letterlijk fysiek en mentaal hervinden van mijn evenwicht. Er zat nog een ander groot pijnpunt voor mij aan: ik kon niet meer zingen. Niet door mijn stem, maar door de kneuzing van mijn rechter kaakspier. 

Juist in zo'n hersteltijd kan even lekker zingen me zo'n kracht geven. Een paar korte regels leverde me, zelfs een half jaar na die rot klap, helaas, helaas een ruime tijd op de bank met een goed gekoelde hand. Wat deed dat smerig zeer.

Nu gaat het weer een beetje beter. Vorig jaar had ik eerst in al mijn naïviteit en optimisme nog gedacht dat ik in de zomer een week zou kunnen zingen in Mon Idee. Nou, vergeet het maar. 

Maar wat in het vat zit ....Het is weer eens een andere aanpak van zang en daar heb ik nu wel zin in. Nieuwe wegen en nieuwe muziek.

Gisteren eerst mijn "oude" muziek wat verzameld en opgestuurd. Vrijdag ga ontdekken of 50 minuten (zoom) zangles al gaat en wie weet, denkt deze optimist, als Corona en mijn kaakspier meewerken  kan ik eind augustus dan toch zingend genieten in Mon Idee..... Wat een mooi idee....

Foto Helma Ketelaar