"Vorige week las ik hier de blog van Tim de Jong over “Alledaags geweld”. (de toenmalige link werkt niet meer) Hij vertelt daar onder meer in dat hij Changemaker voor WE CAN is geworden. En hij schrijft: “We kunnen blijven toekijken maar ook proberen ons in te zetten voor een veiliger wereld”. Hij heeft daar geen weet van, maar zo’n zin komt bij mij binnen.
Ik ben ook Changemaker. Tenminste, ik heb me al een tijd geleden aangemeld en ik ontvang de mails. Zo nu en dan deel ik twitter- en facebookberichten van WE CAN. Daar blijft het tot nu toe bij. Terwijl ik weet dat dat alleen al voor mezelf niet zo kan blijven.
Natuurlijk ben ik me echt bewust van het feit dat we leven in een maatschappij waarin als mannen het moeilijk hebben, de vrouwen dat (soms) fysiek merken. Dat is in oorlogsgebieden. En dat zijn er nog steeds heel veel. Veel te veel. Het is ook hier in Nederland. En helaas overal in Nederland. Want juist ik besef, dat we onze monden er over houden, dat ik mijn mond er over houd en dat dat niet helpt.
Daarom nu, voor de eerste keer, maar eens wat naar buiten gebracht. Wel anoniem, niet vanwege angst voor mijn dader, wel in verband met de schaamte en deel onwetendheid van de mensen in korte kring daarom heen en wat dat in woorden voor mij en mijn kind kan betekenen.
Ik ben een vrouw waarvan men niet verwacht, dat ze ooit met huiselijk geweld te maken krijgt of heeft gehad. Zie er goed uit, universitair geschoold, goede banen en zelfs hier en daar een publieke functie, daarbij creatief en een goed sociaal leven. Een vrouw die zelfverzekerd en mondig overkomt en dat ook meestal is. Ook een vrouw, die ruim 20 jaar in een relatie heeft geleefd, waar binnen na anderhalf jaar wel huiselijk geweld voorkwam. Ik was toen nog jong, studeerde, nog geen moeder en wist niet wat te doen, dus ik bleef. Ik heb gemerkt en gevoeld, dat als je die eerste keer blijft, de stap om daarna toch om deze reden te vertrekken groot, voor mij te groot, is.
De eerste zomer dat ik samenwoonde met mijn toen nog vriend en latere man, heb ik de Zomeruniversiteit aan de UvA gevolgd. Heb ik volgens mij Karin Spaink, toen nog PSP, gehoord over dit onderwerp Huiselijk geweld binnen relaties en kon ik me niet voorstellen, dat ik me ooit een klap zou laten geven door mijn partner. Als dat al zou gebeuren, was ik natuurlijk direct weg. Tenminste dat dacht ik.
Het was er niet altijd, ik heb geen blauw oog gehad wel wat zichtbaar letsel. Ben ook op kwetsbare momenten letterlijk geraakt. Dat houd ik echt voor mij. Vanaf die eerste keer was het voor altijd anders thuis. Er was geen haat tegen mij. Er zat een puzzel in hemzelf. Dit had met zijn seksualiteit te maken en zijn strijd om echt te onderzoeken en eventueel daarna te erkennen, wat zijn seksualiteit is. Ik heb niet bewust geweten dat dat het was, wel dat er iets aan ten grondslag lag, dat buiten mij stond. Vanaf die eerste keer was er ALTIJD alleen al de dreiging wanneer we iets bespraken of als hij niet goed in zijn vel zat dat het weer kon gebeuren. Pas nu, nadat ik echt al ruim tien jaar uit die relatie ben, kan ik aan mezelf erkennen wat een druk dat op je legt als “slachtoffer”. Laat staan als dat geweld er altijd dagelijks is.
Van de meest kwetsbare keer bleken achteraf, ik was dat vergeten, mijn ouders, schoonouders, broer en schoonzus op de hoogte. Mijn zus was er een keer bij, dat het gebeurde. Toen ik mijn moeder ging vertellen, dat ik (eindelijk) ging scheiden, begon ze een verhaal van “stand by your man”. Ik was verbijsterd en heb gevraagd haar mijn hele verhaal eens echt aan te horen. Dit heeft haar verbijsterd: ze wist het en heeft na dat voorval nooit meer gevraagd hoe het met haar eigen dochter was……
Als ik over huiselijk geweld en ook over oorlog en wat dat voor vrouwen kan betekenen zie, lees en hoor dan besef ik, dat we onze monden moeten open doen. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken als ik zeg hoe moeilijk dat dit is. Want zelfs in onze “rustige” samenleving, kijkt je eigen kring naasten vaak de andere kant op en kun je je met je ervaringen in huiselijk geweld zo verdomd alleen voelen.
Dankzij de blog van Tim ben ik nu toch gaan schrijven. Een stuk dat ik nu schrijf, terwijl letterlijk mijn tranen op het toetsenbord vallen. Voor mij van opluchting, want delen helpt. Ook anoniem. Ook tranen vanuit het besef van het vele leed, dat terwijl ik dit nu rustig schrijf, vrouwen op dit moment nota bene thuis beleven.
Een WE CAN Changemaker"
Deze blog stond november 2013 op Atriaontmoet.nl
"We Can" is inmiddels gestopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten