woensdag 4 maart 2020

Vrachtwageninspiratie?

Terwijl ik vandaag in gesprek was, realiseerde ik me opeens, wat voor een mooie beweging er in het leven van mijn jong is.

In het begin van zijn leven, vanaf een paar maanden tot circa zijn 2,5de jaar woonde ons jong, met ons, in een straat waar alleen gewandeld mocht worden. Dat lijkt en is fijn en veilig.

Zo jong als hij toen was, had hij wel goed door op welke dag de vuilniswagen langskwam. Dat was indertijd een van de dagen dat ik overdag voor hem zorgde. "De "soneman"!", riep hij dan. Dan moesten we naar boven, want vanaf de eerste verdieping kon hij de "soneman" én die grote wagen zien. Natuurlijk genoot ik dan mee. Hij straalde, wees naar buiten en riep steeds weer: "De "soneman"!"

Na het wandelgebied verhuisden we naar een gezellige winkelstraat, waar zijn vader een winkel begon. Dat was anders wonen. Een snackbar als buurman! Dat was heel handig vond ons jong. Behalve de snackbar waren er overal vrachtauto's, was er dynamiek en veel drukte.

De eerste weken heeft ons jong uren vanuit de etalage, de winkel was er nog niet, naar de straat gekeken. Waar zoveel te zien was en waar ook zoveel (vracht)auto's waren.

Boodschappen doen werd een belevenis. Overal was er wat te kijken en aan te wijzen. Er ging een wereld voor ons jong open.

Recent heeft datzelfde jong, nu midden 30, voor zijn geluids- en lichtwerk een vrachtwagenrijbewijs gehaald. Dat vind ik als moeder prachtig. Voor zijn werk rijdt hij al jaren flinke bussen, maar nu is er het echte werk. De vrachtauto. De eerste ritten gingen de afgelopen weken in heftige regenbuien mét windstoten. Tegelijk kon ik me voorstellen hoe fascinerend, die ritten voor hem zijn geweest.

Mooi hoe het kan lopen .... onder de indruk van de "soneman" nu zelf achter het stuur van zo'n echte vrachtauto.
Mooi om als moeder dit soort zaken te aanschouwen.