zaterdag 26 november 2016

Eigenlijk nog steeds een "werkstudent"!

Vandaag was ik onderweg naar Amsterdam om aan mijn zesde groep van deze week studiebegeleiding te geven. Die verzorg ik voor NCOI en Scheidegger. Daarnaast kende deze week nog drie groepen met diverse inhoudelijke lessen voor NCOI en Schoevers en heb ik op het gebied van Online marketing studenten digitaal van feedback voorzien namens LOI en NCOI.
Oftewel ik begeleid met veel plezier vele actieve studenten en geef hen ook inhoud mee. Dit levert mij energie én inspiratie. Zoveel verschillende mensen, met zoveel verschillende drives om hun vaak verschillende en diep gewenste doelen te halen.

De rit naar Amsterdam start ik altijd via de N201. Die heb ik al zo vaak gereden in de ochtend naar werk of een opdracht. Elke keer weer ervaar ik die rit alsof ik op vakantie ga. Ja, zelfs als er file staat.
Water... daar heb ik iets mee. Dat geeft ruimte en view en maakt me gelukkig. Als ik via de N201 rijd, zie ik maar liefst aan twee kanten water! Top! Voor alle milieuliefhebbers (net als ik), ik fiets, loop en wandel er ook heel regelmatig en graag.

Terwijl ik tussen het water doorrijd, krijg ik vanzelf ruime gedachten. Dat is ook nodig. Zeker zo aan het einde van het jaar past het om te overwegen, welke afslag ik bij een volgend kruispunt neem.
Ook reflecteren gaat me in de omgeving van water goed af. Waardevol om te kijken waar ik nu ben en waar ik naar toe wil.

Vandaag schoot ik opeens in de lach. Ja, ik heb plezier in wat ik doe. Het is mooi om eigen kennis en werk- en studie-ervaring door te geven en te delen met anderen, die zich ook aan het ontwikkelen zijn. Fantastisch omdat op twee terreinen te doen, die zo bij me passen. Het mooie is, dat ik van de groepen ook tegelijk zoveel moois terugontvang.

Ik mag dan wel ruim 50 jaar hier rond lopen. Feitelijk ben ik nog steeds een soort "werkstudent". Daarbij heb ik het erg naar mijn zin: het is werk vol inspiratie. Én het werk maakt het mogelijk dat ik weer en dus nog steeds, echt studeer. Gisteren besloten om daar na het afronden van mijn Master in Marketingmanagement over ongeveer een jaar (denk ik) ook vrolijk mee door te gaan. Ik ga me maar eens oriënteren hoe dat promoveren op de "Hetero van de Homo" realiseerbaar voor me wordt.


Stap voor stap en vol genietend van de weg met bij voorkeur regelmatig zicht op water.
Niet de eeuwige "student", maar de eeuwige "werkstudent'?

maandag 7 november 2016

Lieve Ma, het spijt me zo.....


Lieve Ma,

Het is vandaag 7 jaar en 6 dagen geleden, dat u overleden bent. De laatste maanden woonde u met heel veel plezier in een verzorgingshuis. Dat heette toen nog zo. Precies in de maand, dat u bent overleden, is de zorg in het algemeen en ook daar veranderd. U hebt er heel goed gehad. U had alleen die zorg veel eerder nodig en het spijt me zo, dat dat me niet eerder gelukt is om u die te "geven". Over uw proces wil ik oprecht, "Het spijt me zo" zeggen.
In de krant en op de radio is vandaag het nieuws dat ouderen soms "onnodig" op de spoedeisende hulp terecht komen, omdat we (de maatschappij) ze gewoon te weinig zorg bieden. Feitelijk ging dat met u toen ook zo. Ik ben het nog niet vergeten.
Hoewel u door aantoonbare lichamelijke redenen uiterst vermoeid was en daardoor niet goed voor uzelf kon zorgen, kreeg zelfs deze mondige dochter u niet op een plaats waar u eigenlijk al lang hoorde: in een verzorgingshuis. Daar waar voor u dagelijkse zorg en gezelligheid was, die u zelf niet meer voor uzelf kon regelen. U wilde het wel, maar het ging echt niet meer. Dat kregen wij niet over het voetlicht.
Ondanks onze zorg, met liefde gegeven, en de thuiszorg, at en dronk u te weinig en zo heb ik u samen met mijn partner na een melding van de alarmcentrale, gelukkig droeg u uw alarm, thuis aangetroffen. Buiten bewustzijn op de grond liggend met natuurlijk uw Teletekst aan. De alarmcentrale had al geconstateerd, dat ze u alleen hoorden hijgen en verder geen contact met u kregen. Toch was dat geen reden om vast een dokter te bellen, ondanks uw historie. Dus waren wij een half uur later daar om voor u de ambulance te bellen. Midden in de nacht.
Terwijl wij ons dat toen niet konden voorstellen, was u een paar dagen later weer echt aanspreekbaar en vol humor. Een ervaren zuster in het ziekenhuis legde uit wat u beter wel en niet kon eten en dat dit echt door te weinig drinken en eten kwam. U was er ook gewoon te moe voor en wij konden dat blijkbaar met onze zorg en de thuiszorg zorg niet voldoende regelen.
Dankzij uw tocht naar de spoedeisende hulp in de ambulance hebben we wél een plek voor u in een verzorgingshuis kunnen regelen. Eerst tijdelijk. Dat was best zwaar voor u. En vrij snel koos u voor een kamer in dat verzorgingshuis. Dat was helemaal naar uw zin. Hoe lastig het ook voor u was uw andere woning in een keer helemaal op te geven. Maar ze waren er lief, zorgden voor u en u had hele gezellige tafeldames tijdens de warme maaltijd. Zelfs een vrouw van wel 17 jaar ouder die zorgde dat u aan tafel goed at. U genoot van de zorg, de gezelligheid, het thuis voelen en de nieuwe vriendschappen. Het gaf u ook ruimte om meer te leven. En ook een eigen leven te leven binnen het verzorgingshuis met leeftijdsgenoten. Wat begrepen jullie elkaar goed.
U had geen zorgen meer over uw vele TIA's, vermoeidheid en alle andere ongemakken. Ik besef, terwijl ik dit schrijf, dat onze maatschappij dat nu niet meer biedt. Er wordt gedacht dat alleen zo lang mogelijk thuiswonen goed is. Dat klopt als het past. Maar zodra ouderen net als u een stoel met twaalf jaar garantie in drie jaar verslijten door het hangen van de vermoeidheid, mag onze welvarende maatschappij haar ouderen wat anders bieden naar mijn idee.
Zelf hebt u voor zoveel ouderen gezorgd, als alphahulp, maar ook gewoon vanuit uzelf. Er was altijd wel iemand, die van uw zorg genoot. Ook voor ons stond u altijd klaar.

Drie uur voor u overleed hebt u de verzorging nog verteld hoe diep gelukkig u was met uw nieuwe levensplek en de welkome zorg. Hoe mooi is dat. Daar zijn we in ieder geval heel blij mee.

Vandaag de dag is die zorg, die u kreeg de laatste maanden, voor maar heel weinigen weg gelegd. Ik vraag me af, of we dat als welvarende maatschappij wel kunnen maken naar onze ouderen toe. Zorg op maat, thuis voor wie dat wil en kan en elders waar nodig en/of gewenst.... Het zou toch moeten kunnen. Dit blijft in mijn aandacht, dat weet u. Daar doe ik ook wat mee, dat weet u en dat heeft u me met Pa ook zo geleerd en voorgedaan. En mogelijk heeft dit uiten ook al wat effect.

Door het bericht in het nieuws vandaag dat ouderen soms "onnodig" op de spoedeisende hulp terecht komen, omdat we (de maatschappij) ze gewoon te weinig zorg bieden, moest ik erg aan u denken. Feitelijk ging dat toen met u ook zo.

Ik besefte bij het lezen en horen van dit nieuws zo goed, dat ik de benodigde en gewenste zorg ook voor u in die tijd, alleen kon regelen via de spoedeisende hulp.

Lieve Ma, dat spijt me zo...

Liefs Helma